Shakaland.

Sawubona. Kunjani? Ngiyaphila. Het Zululand hostel in Eshowe is een prima hostel. Het is een ouder deel achter het hotel. Het lijkt een gribus, maar nadat we van kamer hebben gewisseld vanwege een fraai mierennest onder het bed ..., slapen we in een schone kamer met goede bedden.

We krijgen een paar bonnetjes voor een glaasje bier. We nemen een Zulublond en dat smaakte zeer prima!!

We hebben wat programma's doorgenomen en uiteindelijk is gekozen voor een toeristisch bezoek aan Shakaland. Het is een dorp, speciaal gebouwd voor het produceren van de film ShakaZulu, gemaakt in 1985. Nu wordt het Zuludorp geëxploiteerd door een hotel. We krijgen een rondleiding, bekijken het dorp en de gewoonten worden fraai gepresenteerd. We drinken wat zelfgebouwd Zulu bier, brr geef mij maar Zulublond.

Ook kunnen we genieten van enkele heel mooi uitgevoerde Zuludansen zoals de Tongadans. De uitvoering hiervan is een uniek schouwspel en bekend binnen heel Zuid Afrika. Er wordt een verhaal verteld over het ontstaan en het leven van de Zulu's en bij het zien hiervan krijg je een heel aardig beeld hoe men toen heeft geleefd. De verhalen gaan vaak om de strijders en het vechten en de headman heeft vooral veel vrouwen. De geesten van de overledenen leven in het voorouderhuis, in het midden van de ring staat de kraal met koeien. Er is nog een enkel Zuludorp te vinden, maar deze zijn vaak in zeer slechte staat.

Annelies heeft als vrijwilliger een Zuludans mee gedanst op verzoek van de headman .... Ze deed het zeker niet slecht en kreeg een luid applaus als waardering van het publiek.

De rondleiding is met een geweldige warme en koude buffetlunch afgesloten. Dat zat in de prijs inbegrepen, een super afsluiting van een leerzame [vakantie]dag.

Bij terugkomst in ons verblijf kreeg ik toch de sterke verleiding om het dorp eens in te lopen. Dat wordt ten sterkste afgeraden. Als je boodschappen wil doen, als is het maar vijf minuten lopen, dan ga je met de auto en je stapt voor de winkel uit en in. Wat niet slim is, is om zomaar even een wandelingetje te maken. Vreemd, maar ook dit neem ik aan als wijss advies. Om een serie foto's te maken in het dorp loopt dan ook op niets uit. Wie weet ..... Misschien op een ander moment.

Morgen vertrekken we weer en gaan op wel naar Hluhluwe.

Sala kahle, Jan

Naar Hluhluwe

We worden rond de klok van zes uur gewekt door een hele groep apen. Op de zelfde wijze als de dag er voor. Die apen hebben de gewoonte om rond deze tijd de argeloze toerist uit een verdiende nachtrust te laten ontwaken. We slapen onder een golfplaten dak en het spel wat door de apen wordt uitgevochten vindt boven ons plaats met een enorm geroffel en gedreund. Kort daarna hoor je overal om je heen de deuren geopend worden.

Een nieuwe dag.

De dag begon met regen, stortregen. Maar gelukkig werd het later weer droger. Wel is het buiig gebleven deze dag. Onderweg hebben we niet zoveel gezien. Omdat er nauwelijks parkeerplaatsen zijn en het niet slim is om te stoppen langs de kant van de weg, dus rijden we in een rit door. De onverharde wegen zijn glad en modderig, maar we komen veilig aan in Bushbaby, ongeveer 10 kilometer ten zuiden van Hluhluwe. De komende dagen gaan we op bezoek in het game Reserve Hluhluwe Imflolozi en gaan we op st. Lucia met een bezoek vereren. We hebben wat te weinig tijd, dus boeken we gelijk nog een dag bij.

De Bushbaby Lodge is een ook een camping. Het is vol. De afgelopen week en het komende weekend is het nog vakantie. Overal krijg je de beste Paaswensen, in winkel, door de parkeerwachter, enz. Vandaag is het goede Vrijdag en de winkels zijn gesloten. Nadat we onze spullen hebben uitgepakt ..... Zijn we de plantage wezen bekijken. Inmiddels groeien daar geen ananassen meer, wel heeft de eigenaar er nu wild uitgezet. Herten, impala's en apen kom je in alle maten tegen. Esmeralda zag een slang, maar die snel weer verdween .... Ik heb helemaal niets met die beesten!!

Morgen weer een dag, tot dan.

SeeYouLater

Greater St Lucia Wetlands.

Een van ‘s werelds mooiste natuurparken strekt zich uit over een lengte van 80 kilometer langs de Indische Oceaan, ten noorden van St Lucia. Het park staat op de lijst van Unesco als een World Herritage area.

Het is een stralende winterdag in Zuid-Afrika. We vertrekken vandaag eerst richting Mtubatuba om wat boodschappen te doen om daarna met de boot over het lake Bangazi te varen. We zijn rond half tien bij de brug waar de boten vertrekken. We reserveren direct en kunnen met de boot van tien uur mee.

Al snel zien we eerste krokodillen, om precies te zijn Nijlkrokedillen. Langs de oever liggen ze heerlijk half in het water, half in het zand en riet. Het is goed opletten, want ze verroeren zich nauwelijks.

Vele grote vogels laten zich zien en dat geldt ook voor de hippo's, de nijlpaarden. Tientallen logge lichamen verplaatsen zich, met soms maar net twee ogen en oortjes boven water. Maar reken er op dat ze zich snel kunnen verplaatsen. In het water rond e 20 km/h en over het land bijna 50 km/h. Voorlopig zien wij ze alleen in het water en sommigen verplaatsen zich naar de oever. Dat ze uit het water komen zie je niet zo vaak.

Het was een boottocht die zeker de moeite waard is, maar in verhouding best veel geld kost voor anderhalf uur varen. Toch een aanrader!

Later rijden we via een zeer fraaie weg richting Cap Vidal door het game reserve van St Lucia. Onderweg komen we de eerste van de big five tegen, waaronder de buffel en de neushoorn. Verder komen we allerlei springbokken, herten en impala's tegen. Ook de Zebra komen we tegen als we weer terug rijden door het park. In Cap Vidal brengen we ook nog even op het strand door. Een van de weinige veilige plaatsen om te zwemmen. De golven waren mooi en surfen is in deze streek, maar met name in Durban, De sport.

We rijden als we het park weer uit zijn via de plaats St Lucia weer als een speer terug om voor het donker thuis te zijn. Dat lukt maar net, het was toch nog anderhalf uur rijden en de zon was al snel onder gegaan. Rond half zes is het pikkie donker en wordt het gevaarlijk op de weg. Er lopen heel veel mensen langs de kant van de weg en de verkeersregels worden hier met een korreltje zout genomen. Toch moest ik vanmiddag al een keer blazen voor een alcoholtest en moest Esmeralda eerder al haar papieren tonen. Nu vinden ze een papiertje met een foto al indrukwekkend, wat ze nemen snel genoegen met een internationaal rijbewijs als document ....

Morgen gaan we weer een daagje wild spotten in het game Reserve Hluhluwe Imflolozi .... tot dan.

Reserve Hluhluwe Imfolozi.

Inmiddels moeten we het aankunnen. Vroeg op en weer vroeg naar bed. Dat laatste is niet zozeer het probleem, maar het eerste is toch even wennen. Vanmorgen om half zes opstaan om een klein uurtje later te vertrekken naar het reserve. Dat was al om zes uur open en we waren zeker niet de eerste. Omdat gisteren maar 120 auto's gelijktijdig in het Wetlandpark worden toegelaten en we niet wisten of dat ook zou gelden voor dit park, hebben we geen risico genomen.

Nu is het normaal dat iedereen ‘s morgens vroeg op staat. Het is hier rond zes uur ‘s avonds donker en dan moet je niet meer op straat komen.

Kortom lekker vroeg vertrokken en opzoek naar de ingang van het park. Dat verloopt prima en rond half acht reden we het park in. Eerst geheel registreren, zodat je in noodgevallen ook gebeld kan worden. De Big Five leven hier vrij en blij en bepalen onze vrijheid, Of te wel, je hebt geen vrijheid. Er zijn slechts enkele plaatsen waar je uit de auto mag, de rest verblijf je er in.

Als eerste komen we de giraffen tegen, statige beesten die heel vriendelijk kijken en toch indrukwekkend en groot overkomen. Dan volgt er een olifant die ons pad kruist. Oppassen dus, bijna paniek in de tent. De ramen moeten dicht en de afstand moet groot blijven. Minimaal twee dames in het gezelschap vinden het uiteindelijk toch maar erg spannend. Je wordt als zo'n beest een beetje kwaad wil zo op z'n kan gelegd met z'n slurf ... Nu heeft zo'n mooi beest een perfect geheugen, dus zal hij zich mij niet herinneren, En ..... onze Mazda is vast nog niet eerder in het park geweest, er is dus geen reden te vrezen..... maar zo'n olifant is en blijft wel erg indrukwekkend .....

Weer een stukje verder ontmoeten we een aantal reusachtige neushoorns, verscholen vlak langs de weg tussen de bomen en struiken. We staan klaar om weg te rijden, ..... reken maar.. We zien deze dag veel dieren die je normaal alleen in een dierentuin tegenkomt. Wel een bijzondere ervaring, dat moet gezegd worden. Wat ook best wel indrukwekkend was, waren de ruim 50 gieren die boven ons hoofd zweefden en in een boom vlakbij zaten te wachten op hun dagelijkse maaltijd...

Verder allerlei soorten antilopen, herten, waterbokken, maar ook vele soorten als de koedoe, eland, wildebeest en veel apen in alle soorten en maten.

De buffel, behoort wel tot de big five, maar lijkt ogenschijnlijk, zeker op enige afstand, wel een vriendelijke grazer. De vogels kan ik verder eigenlijk niet benoemen, het zijn er vele. In allerlei grootte een kleuren, geweldig mooi.

Net voor het donker wordt rijden we nog een laatste loop. Hierin zitten enkele forse hellinkjes van zeker 25%. Onze Mazda haalt het wel, maar echt meer porry zit er niet in. Och eens wat peper geven ...

Op de terugweg wil de oudste dame in ons midden, haar raampje nog even dicht draaien. helaas lukt dat niet meer en het gehele mechanisme heeft de geest gegeven. Teruggekomen in de Bushbaby Lodge bellen we de 24-uur service van Aroundabout en er wordt keurig beloofd dat we morgen worden teruggebeld.

De dag wordt afgesloten met een heerlijke warme maaltijd,door dames vervaardigd, in combinatie met een heerlijk glaasje wijn uit South Africa. Morgenochtend wachten we op een telefoontje van ......

Tot dan en een hartelijke groet, Jan

Wisseling van auto.

We hadden al afgesproken dat we vandaag rustig aan zouden doen. Dus hebben we uitgeslapen tot een uurtje of zeven, daarna heerlijk gerelaxt. Tenslotte wachten we op een telefoontje en dan kunnen we [na tienen] de omgeving bezoeken. Het blijft erg stil .... Na tienen zelf maar even gebeld en ik krijg een antwoordapparaat, Weer even later nogmaals en uiteindelijk wordt gemeld dat de auto vanmiddag wel wordt geruild. Maar dat is natuurlijk geen 10.00 AM. We worden nog teruggebeld en rond een uur of 11.00 wordt duidelijk dat er gen auto beschikbaar is, maar ...... we worden wel gebeld, ze werken er aan. Weer even later. We hebben een auto en 'ik ga hem wassen' en 'ik kom naar jullie toe' wordt er gezegd. Hoopgevend mag je zeggen. Rond 16.00 uur zullen we er zijn. Weer even later, ik ga vertrekken en rond 17.00 uur komen we de auto ruilen. Uitstekend natuurlijk. Weer even later wordt er gebeld, en weer gebeld en nog een keer gebeld, maar de verbinding is te slecht om te kunnen verstaan wat er wordt gezegd. Nu is mijn gehoor ook niet alles, maar de lijn wordt steeds weer verbroken. Wel werd me duidelijk dat ze het telefoonnummer van Bushbaby willen hebben, maar dat heb ik natuurlijk gisteren ook al verteld. Geen contact meer gehad dus wordt het afwachten wat er gaat gebeuren. Inmiddels is het 16.00 uur en we gaan het zien ... We zijn tenslotte in Afrika!.

Ondertussen zijn we natuurlijk niet stil blijven zitten. Op zoek naar de handicrafts, gallery en museum van Ilala Weavers. Een zeer bekende shop voor deze artikelen. Nu verteld de Lonely Planet dat deze is te vinden langs de N2, maar het blijkt vanaf deze hoofdweg toch nog 10 km verder te liggen, door het dorp Hluhluwe heen.

Zoals eerder verteld zijn binnenkort de verkiezingen. Er was een grote manifestatie waar veel ANC aanhangers met allerlei attributen, vlaggen, toeters enz op af zijn gekomen. Een drukte van belang. Wij zijn de plaatselijke Spar wezen bezoeken en hebben wat lekkere koeken gekocht als lunch. De Spar is uit het Nederlandse straatbeeld praktisch verdwenen, maar je komt het deze keten in het buitenland nog veel tegen.

Overigens was het bij Ilala prima vertoeven en was er een heel aardige indruk van het Zululeven op te snuiven. Achter de winkel en het museum woont nu het personeel, samen met de diverse werkers die nog souvenirs ter plaatse maken. Je gaat dan gelijk minimaal 100 jaar terug in de tijd...

Drakensbergen.

Een stralende dag, beter dan gisteren. Toen viel het er af en toe met bakken uit .... Rond een uur of vijf kwamen twee man sterk aanrijden met een nieuwe Nissan stationwagon. Even de formaliteiten regelen en daarna vertrokken ze weer richting Durban. De auto is iets smaller, maar alles past er gelukkig [met veel moeite] in!!.

Eerst rijden we via de N2 naar Durban en daarna via de vallei van de 1000 heuvels richting Pietermaritzburg. Zo kunnen de beide dames ook hun werkplaats van de afgelopen maanden laten zien. Dit ziet er overigens [aan de buitenkant] veel beter uit dan het is in Durban. Dat was het helemaal niets!!!. Daar kan je je niet op een gezonde manier buiten begeven, anders dan in een auto met meerdere personen. Het blijft wennen aan die gedachte.

Wij zijn natuurlijk even de waterval wezen bekijken. Deze vinden we in Howick, daarna zijn we door gereden naar Underberg, via de 617 richting de Drakensbergen. Heel aparte bergen eigenlijk, zie je als je daar naar toe rijdt. Net hele grote molshopen, met daartussen heel veel townships, eindeloos veel dorpjes, noem het maar nederzettingen, verspreid over het gehele landschap. Vergelijkbaar met wat we uit de lucht hebben gezien, alleen rijden we er nu tussendoor.

Vanuit Underberg nog een kilometer of 15 over een dirt weg naar de Sani Pass. Aangekomen in dit backpackershostel is het redelijk druk, alsof het midden in de vakantie is. Veel mensen uit Australië en Nieuw Zeeland, maar ook Duitsers, Fransen en Belgen. Een drukte van belang.

Morgen gaan we met een 4x4 over de Sani Pass naar Lesotho. De papieren voor visa kunnen we vandaag al gereed maken. Hopelijk is het weer ook dan weer goed.

Voor nu is het mooi geweest. Maak er allemaal zelf ook maar iets moois van...

Lesotho.

Stralend weer als we rond een uur of zes opstaan, om te kunnen genieten van het begin van een nieuwe dag. De zon is zojuist opgegaan en komt zo dadelijk boven de bergen uit. Mooie felle paarse en oranje kleuren.

Rond negen uur verzamelen we bij de ingang van de Sani Lodge. Twee 4x4 voertuigen staan klaar. We zijn met z'n elven en verdelen ons over de 2 auto's. De reis kan beginnen. Omdat E & A deze 'beklimming' al in december hebben gemaakt en daaraan nog een paar dagen met een trektocht per paard hebben gemaakt, gaan ze vandaag niet mee.

Onderweg wordt door onze gids voor vandaag [Ian] en de andere driver de hele historie verteld. De weg was tot 1952 zo'n meter breed en werd vaak door ossenkarren en ezels gebruikt met name om mohairwol en andere producten vanuit Lesotho naar de handelsplaats net 'boven' onze Lodge gebracht om vandaar door de Afrikaners naar Underberg te vervoeren en verhandeld te worden.

In 1952 tot 1956 is de weg verbreed naar twee en halve meter, geheel met de hand uitgevoerd en dit over een lengte van 17 kilometer. Een enorme prestatie waar een voorbeeld aan kan worden genomen. De onverharde weg vanaf Underberg wordt nu sinds 3 jaar verbreed, met 400 werkers en 10-tallen Caterpillar en wel 50 grote vrachtauto's die stenen transporteren. Zoals het er nu uitziet gaat dit nog wel 10 jaar duren en de lengte is 'maar' 11 kilometer.

De route start als een highway volgens Ian. Een weg die al aardig wat keien in het wegdek heeft. Met een gewone auto is de weg al bijna niet meer te rijden ....

De laatste 12 kilometer gaat stijl omhoog en is echt een avontuur. Ian verteld dat je veel passen kan rijden, maar al je dan thuis komt, weet je de naam al bijna niet meer te herinneren. Dat is bij de Sani Pass anders! Hij krijgt gelijk.

Overigens is het zo dat deze route nu ook gebruikt wordt door de taxibusjes, overigens ook 4x4 aangedreven, maat helemaal volgepropt met mensen. Het is de goedkoopste manier om in Zuid-Afrika te reizen, maar of dit veilig is? Alhoewel, niemand kan zich verroeren in zo‘n busje, dus ook geen zakken rollen .... De tocht duurt toch al gauw anderhalf uur in de snelste uitvoering, met weinig tegenliggers. In het weekend gaan er al snel 100 auto's per uur de berg of en af.

Beneden aan de berg is de SA douane. Vooral ook goed je gezicht laten zien. Boven op de berg moet ja de visa invullen en weer stempelen. Een heel gedoe om later op de dag dit weer in omgekeerde volgorde te doen. We mogen vooral geen foto's maken van het kantoortje van de 'immigratie' ha ha. Spectaculaire stijgingen, heerlijk hobbelen achterin de 4x4.

Onderweg stoppen we regelmatig voor een boeiend verhaal, bijvoorbeeld over de smokkelaars van marihuana die hier het pad oversteken. Ze komen uit Lesotho en de route is nog zichtbaar is. Omdat er een breed 'niemandsland' is tussen de grensposten is dit goed te doen. Wij [de Dutchman, volgens Ian, weten er alles van] want Nederland staat zelf hier bekend om het drugsgebruik, het drugsbeleid en het vrij verkrijgen van drugs. Overigens .... alleen bij de grensposten kom je een hekwerk tegen en verder helemaal nergens!! Wat let je als je geld wilt verdienen.

Marihuana, wordt veel gebruikt als middel tegen pijn in plaats van morfine. Het werkt veel beter, langer en gelijkmatiger. Dus volledig medisch verantwoord ... In beide gevallen overigens beter als je het niet nodig hebt ..

Nadat de pass is 'genomen' komen we op een plateau, waarop Lesotho is gelegen. Het diepste punt van dit land ligt op ruim 1800 meter. Ruim 85% van het aantal inwoners woont op 15% van het landoppervlak, het laagste meest vlakke deel van het land.

We rijden nog een uurtje door en komen bij de hoogste bergen, ruim 3280 meter boven zeeniveau. We krijgen een heerlijk lunchpakket, genieten van het uitzicht en klimmen nog een stukje tijdens de wandeling. Daarna rijden we terug via een klein dorpje, waar de gewoonten van het land en de taal nog eens uit de doeken wordt gedaan. Helaas lukt het niet om de geleerde woorden op te schrijven ...... We nemen afscheid van de jonge vrouw waar we op bezoek zijn. Ze is 24 jaar en heeft nu reeds 7 kinderen. Er is in dit land geen criminaliteit en geen honger. De mensen zijn blij en lachen, ze ogen heel gelukkig, maar er is ook in dit land één groot probleem en dat is Aids en het volgende grote probleem is Aids en daarna Aids enz. enz. enz. Een onmenselijk groot sociaal en cultureel probleem waar niemand echt een oplossing voor heeft.

Na deze leerzame lessen rijden we kort voordat we aan de afdaling beginnen, nog naar de hoogst gelegen Pub in Africa op 2800 meter plus NAP. We genieten van een geweldig uitzicht, wat bergamotten en een heerlijke coca cola. Deze drank kom je in elk Afrikaans land tegen. Juist op dit moment krijg ik een sms van degene die mij juist over deze plaats heeft verteld. Heel apart.

De afdaling is zo mogelijk nog spectaculairder. Met de inmiddels laagstaande zon op de achtergrond rijden we zonder bijzondere tussenstops weer terg naar het hostel. Uiteraard om wel de nodige stempels voor heetpaspoort op te halen bij de controles.

Een mooie, leerzame dag met fraaie uitzichten. Een heel bijzonder tocht met de complimenten voor Ian.

Toen we vertrokken konden we kiezen uit een goede auto en een goede driver. We hebben het prima getroffen deze dag, met letterlijk geen wolkje aan de lucht! Geweldig.

Ik hoop nu snel een Internet verbinding te kunnen vinden. Met wat geluk gaat dat morgen gebeuren, want dan rijden we naar de East Coast. Inmiddels is het Woensdag 15 april en zijn we al een week onderweg en naar we nu gaan vinden: 'een prachtig land'. En volgens ons boekje coast to coast is er Internetverbinding aanwezig. Nu moet het alleen nog werken ..... Maar daarover later weer meer.Tot een volgend moment. Jan

Naar de East Coast.

Vandaag maar eens lekker uitgeslapen, wat betekent een uurtje of zeven a half acht op. Het was al een drukte van belang van mensen die weer naar Lesotho gaan, voor korte of langere tijd. We hebben een paar pauzes gemaakt en een leuke farm bezocht om wat lekkers te kopen. Ook op de reis terug richting Durban hebben we nog een korte stop gemaakt in Howick. De waterval was er nog! De souvenir winkels ook .... Alles weer gelukt en op zoek naar ons nieuwe hostel [[Blue Sky Mining backpackers and Lodge]

We hebben het gevonden, in ieder geval dankzij de GPS en de fraaie digitale kaart van South Africa die er op is gezet. Het is een echt strandhostel, maar de omgeving is nog zo onveilig dat je eigenlijk niet even naar het strand kan lopen. Dat is wel wennen hoor! Er zijn nog aardig wat mensen op bezoek in het hostel wat deze keer betekent dat de bar en de muziek goed te horen zijn, dat is wel gezellig maar wel weer even wennen na de rust die we gewend waren.

Nadat we vanmiddag aankwamen hebben we een poging ondernomen om nog even naar het strand te gaan. Het is bijna vijf uur. Er was niemand, het gehele strand helemaal leeg en nog met een temperatuur van bijna 30 graden, met een stralend blauwe lucht, was het een aangename [strand]dag. Op straat in het dorp was het druk, met name bij de winkels maar richting het strand lopend wordt het steeds stiller. Dan nog onder het spoor door lopen, door een tunneltje heen en dan kom je op een grote lege parkeerplaats. Eigenlijk moet je dan niet meer daar zijn. Morgen gaan we het elders proberen.

Het Internet is niet echt goed werkbaar, ook kan ik m'n usb stick niet lezen dus deze verhalen niet uploaden. Nog maar even geduld denk ik maar. Ik ga me nu een beetje zorgen maken wanneer het nu wel gaat lukken. Houd moed, wij doen het kalm aan en houden het hoofd koel. [We hebben namelijk deze keer airco op de kamer ....... wat een luxe!!].

Voor nu is dit belangrijkste. Welterusten beste medereizigers, voor anderen werk ze en succes met andere leuke dingen, voor nu ..... of op een later moment te lezen krijgt. Misschien .... ooit.

Groet vanuit een Warner Beach een kustplaats circa 30 km ten zuiden van Durban.

Strand.

Er wordt ons verteld dat we beter naar een strand kunnen gaan in het centrum van Warner, dat een kilometertje hier vandaan. Na dat ik uitgebreid heb geprobeerd om via mijn laptop op Internet te komen, en dit uiteindelijk niet is gelukt, zijn we naar het strand gegaan. Met de auto, dat is veiliger volgens de beheerders van het hostel. Als we op de parkeerplaats komen zit de parkeerwachter al op ons te wachten. Helaas heeft hij geen benen en slecht één goede arm. Hij zit in een rolstoel en verteld dat hij zorgt voor een veilige parkeerplaats. We bedanken hem vast bijvoorbaad en zullen hem belonen als we vertrekken. Twee tot vijf ZAR is wel het maximum tarief voor dit werk. Meer is ongewenst omdat dit de markt verpes... voor de Afrikaners zelf.

Er staat een stevige bries vanaf zee, de golven zijn hoog. Op de vloedlijn is een soort zwembad gemaakt waar er geen stroming staat, maar wel zeewater naar binnen en naar buiten stroomt. Buiten dit bad mag je niet in zee zwemmen of snorkelen. Dit snorkelen is wel erg jammer, want de kust van af hier naar het noorden is magnifiek mbt vissen en koralen. Het zij zo. Je kan niet alles hebben.

Er zijn wel enkele kitesurfers actief. De kust en de golven staan zeer bekend door de enorm hoge golven die hier kunnen optreden. Wij vinden ze nu al spectaculair.

Na gezandstraald te zijn vertrekken we weer, na de parkeerwachter vriendelijk bedankt te hebben, naar ons Hostel. ‘s Avonds eten we in Zanzie Bar, een plaatselijke lokaliteit, waar we heerlijk eten. In de avond is het druk in het hostel, de plaatselijke 'drumclub' komt oefenen in de tuin en de bar wordt ook [erg] druk bezocht. We kunnen de slaap pas laat vatten, Morgen gaan we naar Port St. John, een uurtje of vijf rijden en zijn zeer benieuwd wat ons daar staat te wachten.

Voor nu een zeer vriendelijke groet uit Zululand. Jan