De Oostkaap
Door “zwart” Africa naar Port St. John.
Vanuit Werner Beach rustig naar het zuiden gereden langs de kust. Na een paar uur passeren we Port Edward en gaan dan over de R61 het binnenland in. Al snel zien we de eerste dorpen, gelegen tegen
de bergen aan. De bergen zijn niet echt hoog, het is meer een fors heuvellandschap tot z’n 1000 a 1500 meter hoogte. Het ziet er lieflijk uit, ware het niet dat er tienduizenden huisjes, krotten,
bouwvallen, golfplaten hutjes enz tegenaan zijn gebouwd, die het toch allemaal minder aantrekkelijk laten uitzien. Dit is het oude Transkei.
Het is zaterdag, iedereen is thuis aan het werk, is boodschappen aan het doen, verzorgen de was of gaan naar het dorp enz. enz.
We passeren ook twee grotere dorpen. Een zwarte wereld op zich. Duizenden, zo niet tienduizenden zwarte mensen zijn op zaterdag in het dorp om de boodschappen te doen.
Zo’n dorp bestaat uit twee brede straten die elkaar kruisen in het centrum. Brede straten met aan beide zijden panden waarin winkels zijn gevestigd, containers waarin een kapsalon, groenten of
fruit of kleding worden verkocht. Aan twee kanten staat het vol met bakkies en taxibusjes. Het krioelt van de mensen of straat. Iedereen staart je aan, je bent wel erg opvallen en een redelijk
nieuwe auto en ….. je bent blank. Het lijkt wel een mierennest waartussen je je bevindt en er geen uitkomen aan is. Je rijdt stapvoets alles staat vol. De grote drang om foto’s te maken wordt
onderdrukt, ook al zou dit geweldige beelden opleveren. De mensen zijn vaak erg kleurrijk gekleed en zien er mooi uit. Als je uiteindelijk het dorp uit bent gereden kom je nog steeds veel mensen
die weer naar huis lopen, door de bergen heen of liftend proberen sneller thuis te komen. De gebaren die ze daarbij maken geven de eindbestemming aan van waarheen ze willen.
Onderweg lopen veel vrouwen met een enorme mand met was op hun hoofd. Kleine kinderen zitten comfortabel op de rug van ma vastgebonden. De was wordt gewassen in de rivier, soms kilometers verder
op. We komen een “wasstraat” tegen. De hele omgeving hangt de was op aan lijnen in het landschap om te drogen. De taxibusjes staan stroomopwaarts ook langs de rivier. De drivers wassen hun bus in
het zelfde water. Een leuk schouwspel, als je even vergeet hoeveel moeite het kost om de was gedaan te krijgen. Dan vergeten we ook de moeite die het kost om gewoon drinkwater te halen uit de
zelfde rivier, door dezelfde vrouwen met cans van minimaal 25 liter op hun hoofd.
Dit schouwspel duurt zo’n beetje de gehele dag totdat we in Port St. John aankomen. Wat me opvalt is dat de kinderen langs de kant van de weg je niet alleen koopwaar aanbieden, maar je ook
toeschreeuwen en gooi bewegingen maken als je doorrijdt. Iets wat opvalt en wat we in Kwazulu Natal niet hebben gezien.
De stad is gelijk aan de eerdere dorpen die gepasseerd hebben, we rijden er doorheen en na een paar kilometer zien we ons slaapverblijf. Een redelijk alternatief optrekje, maar schoon en de mensen
zijn er vriendelijk. We kunnen een grote familiekamer uitzoeken en vertrekken aansluitend gelijk even naar het strand wat we 300 meter verder, zo op kunnen lopen. Geweldige golven en een mooie
rotskust wat de naam van dit gebied eer aan doet.
‘s Avond even op bezoek geweest in de receptie. Ze hebben een Internetverbinding, nu dat lijkt wel wat. Even de verhalen op de weblog zetten en de mail checken…….. dat was in ieder geval het
plan.
Na de laptop van de vriendelijke dame wat verbouwd te hebben, het was erg donker in het kantoortje en de usb-stick paste er niet in…. Even later was alles donker, zowel het scherm als het
kantoortje, maar ze kreeg het fraaie apparaat weer aan de praat. Gaat uw gang.
Er blijkt een soort gsm-modem aan te hangen met een verbinding van …. drie keer niets. Maar …. toch. Beter iets dan niets!
Uiteindelijk, echt waar, 1 pagina duurt ongeveer 10 minuten om ververst te worden … heb ik de eerste log kunnen plaatsen. Omdat de vriendelijke dame inmiddels zat te wachten tot ik klaar zou zijn,
heb ik alle andere verhalen er maar in één keer opgezet. Toen ik het bericht zag dat de opload had plaatsgevonden werd de verbinding ineens verbroken en was alles weer donker. Het afsluiten ging
sneller dan de opstart. En nu maar hopen dat alles er ook opstaat. Later zal ik eea nog wel eens op de juiste plaats en volgorde zetten. Het zal wel een lang [hopelijk niet te …] verhaal zijn
geworden.
Zondag maken we er hier een lekker rustig dagje van, wat wandelen [hiken ha ha] en naar het strand.
Maandag gaan we naar Cintsa en dag volgt er weer een vervolg. Groet aan alle meelezende reisgenoten, thuis en elders.. Jan
Port St. John naar Cintsa en naar Addo.
Okidiki, we zijn er weer. In Cintsa zijn we maar één nachtje gebleven. Wel een erg leuke plaats, zo‘n 500 meter bij zee vandaan. Wel een beetje alternatief hostel, maar erg leuke kamers en een
prachtige bar. De inhoud van de bierflesjes is hier “standaard” 0.75l. Niets mis mee en goed voor de machtsbalans en het smaakte heeeel erg goed. Soms rook je ook de zoete wietlucht boven de
roffels van de drums uit! Niet vervelend, niet lastig, geen hinder, maar gewoon opvallend. Van Port St. John rijden we naar Cintsa, in de directe omgeving van East London. We vinden een Lodge boven
in de duinen, met uitzicht op zee.
We hebben ons verheugd op een opgaande zon boven de Indische oceaan, maar helaas het was bewolkt deze nieuwe morgen en dus ….. misschien een volgende keer. Omdat we toch al vroeg op waren, zijn we
dus ook vroeg vertrokken. Op weg naar Addo. Dit is toch al gauw ook weer een tochtje van zo’n 350 kilometer en 5½ a 6 uur verder. De snelheid is per uur niet zo hoog. Sommige delen zijn perfect te
rijden, 4-baans en bij andere delen moet je goed om de putholes denken.
De gehele week merken we al dat de verkiezingen op komst zijn. Wel leuk om te zien en mee te maken. In veel dorpen staan “circustenten” in een gebied wat afgezet is. Grote borden geven de plaats
aan waar gestemd kan worden. Natuurlijk wordt zo’n plaats ook bewaakt door de politie. We hebben er een paar foto’s van gemaakt, nu het nog stil is … Toeterende auto’s met vlaggen uit de ramen.
Luidsprekers strooien allerlei teksten de ruimte in, de teksten zijn niet te verstaan, vergemoduleerd, vervormd en zo hard dat de speakers het niet aan kunnen.
De UDP en de ANC zijn partijen die duidelijk in de smaak liggen. Per plek en dorp is dit geheel verschillend. Morgen is het zo ver. Wij zijn inmiddels in het Addo gearriveerd. Een leuke backpackers
gelegenheid, vlakbij [10 km] de ingang van het Nationaal Park, het “Addo Game Reserve”.
Gaande weg ….. de route naar het zuiden, wordt de bebouwing en de “kleur” anders. Wat vriendelijker. Maar, dat moet er direct bij gezegd worden, we hebben alleen zeer vriendelijke mensen getroffen.
Bijzonder gastvrij, behulpzaam en ze staan altijd klaar je te helpen. Gewoon lieve mensen. Heel geweldig, absoluut!!!. Het is gewoon wennen aan een geheel andere omgeving, dat je niet kan stoppen
op de plaats die mooi of leuk is. Mar misschien denken we met z’n allen wel veel meer [vooroordelen?] over hun handelen dan dat nodig is. Maar …. We zijn in een ander land met andere gewoonten en
een heel andere cultuur. En dat is al een beleving op zich die de moeite waard is. Kortom, tot nu toe [en naar verwachting ook hierna] een geweldig land: Zuid-Afrika!!!
In Addo aangekomen slapen we in een leuke dorm, met ons vieren. Het is vanavond koud geworden. Een heldere nacht. Een mooie sterrenhemel, met zoveel sterren die steeds omvangrijker worden hoe
langer je er naar kijkt. De keuken delen we met de bewoners/eigenaars van het hostel. Morgen gaan we naar de Game Reserve op zoek naar olifanten in the Sunday River Valley, een vallei vol met
citrusvruchten [limoenen/citroenen].…. Tot dan en een vriendelijke groet. Jan
Addo elephants Park.
Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken. De ingang van het park is 10 kilometer bij ons vandaan. Het is stil op de weg, als voorafgaand aan een donderbui. Maar het weer is fantastisch. Een zonovergoten
dag en het is warm. Bij de ingang van het park staat ook de verwijzing naar een stembureau. Niemand te zien. Iedereen is vrij vandaag. De gehele dag vernemen we ook niets van de verkiezingen. Pas
‘s avonds horen we dat er op twee plaatsen, in Johannesburg en Kaapstad te weinig stembiljetten zijn, waardoor enorm lange rijen zijn ontstaan. Denk dan maar aan enkele tienduizenden mensen die in
slingerende rijen langs linten wachten om hun stem uit te brengen. De kranten schrijven er de volgende dagen nog boekdelen over.
Een eerste schatting van de uitslag is dat de ANC bijna een 2/3 meerderheid op landelijk niveau gaat behalen. Dit ondanks het feit dat onze vriend Zuma er toch nog steeds van wordt verdacht
allerlei onfrisse zaakjes heeft uitgehaald. Met name de oostelijke kantons zijn voor meer dan 75% voor het ANC. Begrijpelijk en nu maar afwachten hoe het echt gaat uitpakken. Het land heeft het
nodig! Het is onbegrijpelijk dat pas in 2010 gestreefd wordt dat iedereen een minimum inkomen heeft van 1$ per dag. Dat is ongeveer 1 brood of 1 pak pasta per persoon.
Addo bestaat uit 99% bewoners die leven in de standaard huisjes, gebouwd door de staat of door hun zelf.
Wij gaan dus naar de game reserve van Addo. Zoals gezegd een rustige dag. De toegang is ongeveer 10x een minimaal daginkomen per persoon. In dit park, zeker zo groot als de gehele provincie
Zuid-Holland, leven vele dieren die onder de big five vallen. Als eerste zien we de jakhals die nog een prooi aan het verslinden is. Skeletten van enkele andere dieren liggen langs de kant van de
weg. Helaas spotten we vandaag geen leeuw of leopard. We komen we de buffels tegen en vele, vele warthogs en ook vele verschillende antilopen, de kudu, zebra’s, het rode hartebeest, elanden en
grijsbokken. Pas rond de middag zien we de eerste olifanten. Maar dan ook in spectaculaire hoeveelheden verzamelen ze zich bij de drinkplaats. Steeds weer nieuwe kuddes komen en gaan van e naar de
waterplaats toe. Veel jonge dieren, verschuilen zich tussen de ouderen tijdens hun tocht. De oudere dieren beschermen de jonge dieren, bij het oversteken van een weg, bij de drinkplaats, bij het
passeren van andere kuddes. Er staat er altijd eentje op wacht terwijl de voorste baan maakt voor de rest van de kudde. Opvallend is dat je ze nauwelijks aan hoort komen. Verder zien we de gehele
dag nieuwe kuddes door het woud trekken. Je kan daar uren naar kijken, het blijft een boeiend schouwspel om te zien hoe ze trekken, eten en drinken en zich massaal een weg banen door bosschages met
stekels waarop de je autobanden gelijk helemaal lek rijdt! Het is een geweldig indrukwekkende mooie dag geweest. Overigens het kleinste beestje in het park wat beschermd is, is de mestkever, een
kever die mestballen transporteert achteruitlopend. Een leuk schouwspel waar de auto’s voor stoppen als ze over de weg lopen.
De tweede dag maken we trip vanuit Addo naar Port Elizabeth. We bezoeken het Ocianium en het slangenmuseum. Helaas valt na een optreden in het dolfinarium de elektriciteit uit. De gehele stad zit
zonder stroom. Dan werkt echt [ook hier in Afrika] niets meer. Het slangenhuis kunnen we dan ook niet meer in. Onze ticket blijft geldig. We kunnen eventueel morgen wel terugkomen als we dat
willen. Nu dat is mooi toch? Vorige week Maandag was er een spanningsuitval van 1 ½ dag. Dat is best lastig …… Wij zijn naar de pier gelopen, tegenover de parkeerplaats en zien daar nog een aantal
dolfijnen zwemmen in de Indische oceaan. Mooi om dit zo te zien! We rijden nog een rondje en komen net na vieren weer aan bij het slangenhuis om nog net glimp op te vangen van de verschillende
dieren. Omdat deze dieren ook hier in het wild leven, ga je toch nadenken of je hier nog wel wilt gaan wandelen in het bos …… Maar niet te veel nadenken. Alle dieren die je hier ziet, zijn groot en
anders dan thuis.
Dat was het wel weer voor vanuit Addo. Morgen gaan we naar Plattenburg Baaij en zullen eens kijken wat we daar kunnen vinden. Ook daar zullen we zeeën van tijd tekort gaan komen. Nu weten we allang
niet meer wat voor dag en datum het is, maar er komt weer een tijd dat dit weer belangrijker wordt, alhoewel ….. Now is no time to think of what you do not have, think of what you can do with what
there is [Ernst Hemmingway]. Deze waarheden lezen we hier op allerlei snoepgoed, suikerzakjes enz enz. Deze heb ik meegenomen, ook al gebruiken we geen suiker!
Groet, Jan
Vakantie
Hallo allemaal
Jullie krijgen de groeten uit Plettenbergbay...nu hebben jullie wat te zoeken...:)
Voor eventuele update over de vakantie verwijs ik jullie naar de site van mijn pa en ma. Aangezien het internet moeilijk toegangelijk is.
Heel veel groetjes,
Annelies
Ps. alles hier helemaal okidokie!
http://south-africa.reismee.nl/Shakaland, St Lucia Wetland, Hluhluwe-Imfolozi Reserve
Shakaland.
Sawubona. Kunjani? Ngiyaphila. Het Zululand hostel in Eshowe is een prima hostel. Het is een ouder deel achter het hotel. Het lijkt een gribus, maar nadat we van kamer hebben gewisseld vanwege een fraai mierennest onder het bed ..., slapen we in een schone kamer met goede bedden.
We krijgen een paar bonnetjes voor een glaasje bier. We nemen een Zulublond en dat smaakte zeer prima!!
We hebben wat programma's doorgenomen en uiteindelijk is gekozen voor een toeristisch bezoek aan Shakaland. Het is een dorp, speciaal gebouwd voor het produceren van de film ShakaZulu, gemaakt in 1985. Nu wordt het Zuludorp geëxploiteerd door een hotel. We krijgen een rondleiding, bekijken het dorp en de gewoonten worden fraai gepresenteerd. We drinken wat zelfgebouwd Zulu bier, brr geef mij maar Zulublond.
Ook kunnen we genieten van enkele heel mooi uitgevoerde Zuludansen zoals de Tongadans. De uitvoering hiervan is een uniek schouwspel en bekend binnen heel Zuid Afrika. Er wordt een verhaal verteld over het ontstaan en het leven van de Zulu's en bij het zien hiervan krijg je een heel aardig beeld hoe men toen heeft geleefd. De verhalen gaan vaak om de strijders en het vechten en de headman heeft vooral veel vrouwen. De geesten van de overledenen leven in het voorouderhuis, in het midden van de ring staat de kraal met koeien. Er is nog een enkel Zuludorp te vinden, maar deze zijn vaak in zeer slechte staat.
Annelies heeft als vrijwilliger een Zuludans mee gedanst op verzoek van de headman .... Ze deed het zeker niet slecht en kreeg een luid applaus als waardering van het publiek.
De rondleiding is met een geweldige warme en koude buffetlunch afgesloten. Dat zat in de prijs inbegrepen, een super afsluiting van een leerzame [vakantie]dag.
Bij terugkomst in ons verblijf kreeg ik toch de sterke verleiding om het dorp eens in te lopen. Dat wordt ten sterkste afgeraden. Als je boodschappen wil doen, als is het maar vijf minuten lopen, dan ga je met de auto en je stapt voor de winkel uit en in. Wat niet slim is, is om zomaar even een wandelingetje te maken. Vreemd, maar ook dit neem ik aan als wijss advies. Om een serie foto's te maken in het dorp loopt dan ook op niets uit. Wie weet ..... Misschien op een ander moment.
Morgen vertrekken we weer en gaan op wel naar Hluhluwe.
Sala kahle, Jan
Naar Hluhluwe
We worden rond de klok van zes uur gewekt door een hele groep apen. Op de zelfde wijze als de dag er voor. Die apen hebben de gewoonte om rond deze tijd de argeloze toerist uit een verdiende nachtrust te laten ontwaken. We slapen onder een golfplaten dak en het spel wat door de apen wordt uitgevochten vindt boven ons plaats met een enorm geroffel en gedreund. Kort daarna hoor je overal om je heen de deuren geopend worden.
Een nieuwe dag.
De dag begon met regen, stortregen. Maar gelukkig werd het later weer droger. Wel is het buiig gebleven deze dag. Onderweg hebben we niet zoveel gezien. Omdat er nauwelijks parkeerplaatsen zijn en het niet slim is om te stoppen langs de kant van de weg, dus rijden we in een rit door. De onverharde wegen zijn glad en modderig, maar we komen veilig aan in Bushbaby, ongeveer 10 kilometer ten zuiden van Hluhluwe. De komende dagen gaan we op bezoek in het game Reserve Hluhluwe Imflolozi en gaan we op st. Lucia met een bezoek vereren. We hebben wat te weinig tijd, dus boeken we gelijk nog een dag bij.
De Bushbaby Lodge is een ook een camping. Het is vol. De afgelopen week en het komende weekend is het nog vakantie. Overal krijg je de beste Paaswensen, in winkel, door de parkeerwachter, enz. Vandaag is het goede Vrijdag en de winkels zijn gesloten. Nadat we onze spullen hebben uitgepakt ..... Zijn we de plantage wezen bekijken. Inmiddels groeien daar geen ananassen meer, wel heeft de eigenaar er nu wild uitgezet. Herten, impala's en apen kom je in alle maten tegen. Esmeralda zag een slang, maar die snel weer verdween .... Ik heb helemaal niets met die beesten!!
Morgen weer een dag, tot dan.
SeeYouLater
Greater St Lucia Wetlands.
Een van ‘s werelds mooiste natuurparken strekt zich uit over een lengte van 80 kilometer langs de Indische Oceaan, ten noorden van St Lucia. Het park staat op de lijst van Unesco als een World Herritage area.
Het is een stralende winterdag in Zuid-Afrika. We vertrekken vandaag eerst richting Mtubatuba om wat boodschappen te doen om daarna met de boot over het lake Bangazi te varen. We zijn rond half tien bij de brug waar de boten vertrekken. We reserveren direct en kunnen met de boot van tien uur mee.
Al snel zien we eerste krokodillen, om precies te zijn Nijlkrokedillen. Langs de oever liggen ze heerlijk half in het water, half in het zand en riet. Het is goed opletten, want ze verroeren zich nauwelijks.
Vele grote vogels laten zich zien en dat geldt ook voor de hippo's, de nijlpaarden. Tientallen logge lichamen verplaatsen zich, met soms maar net twee ogen en oortjes boven water. Maar reken er op dat ze zich snel kunnen verplaatsen. In het water rond e 20 km/h en over het land bijna 50 km/h. Voorlopig zien wij ze alleen in het water en sommigen verplaatsen zich naar de oever. Dat ze uit het water komen zie je niet zo vaak.
Het was een boottocht die zeker de moeite waard is, maar in verhouding best veel geld kost voor anderhalf uur varen. Toch een aanrader!
Later rijden we via een zeer fraaie weg richting Cap Vidal door het game reserve van St Lucia. Onderweg komen we de eerste van de big five tegen, waaronder de buffel en de neushoorn. Verder komen we allerlei springbokken, herten en impala's tegen. Ook de Zebra komen we tegen als we weer terug rijden door het park. In Cap Vidal brengen we ook nog even op het strand door. Een van de weinige veilige plaatsen om te zwemmen. De golven waren mooi en surfen is in deze streek, maar met name in Durban, De sport.
We rijden als we het park weer uit zijn via de plaats St Lucia weer als een speer terug om voor het donker thuis te zijn. Dat lukt maar net, het was toch nog anderhalf uur rijden en de zon was al snel onder gegaan. Rond half zes is het pikkie donker en wordt het gevaarlijk op de weg. Er lopen heel veel mensen langs de kant van de weg en de verkeersregels worden hier met een korreltje zout genomen. Toch moest ik vanmiddag al een keer blazen voor een alcoholtest en moest Esmeralda eerder al haar papieren tonen. Nu vinden ze een papiertje met een foto al indrukwekkend, wat ze nemen snel genoegen met een internationaal rijbewijs als document ....
Morgen gaan we weer een daagje wild spotten in het game Reserve Hluhluwe Imflolozi .... tot dan.
Reserve Hluhluwe Imfolozi.
Inmiddels moeten we het aankunnen. Vroeg op en weer vroeg naar bed. Dat laatste is niet zozeer het probleem, maar het eerste is toch even wennen. Vanmorgen om half zes opstaan om een klein uurtje later te vertrekken naar het reserve. Dat was al om zes uur open en we waren zeker niet de eerste. Omdat gisteren maar 120 auto's gelijktijdig in het Wetlandpark worden toegelaten en we niet wisten of dat ook zou gelden voor dit park, hebben we geen risico genomen.
Nu is het normaal dat iedereen ‘s morgens vroeg op staat. Het is hier rond zes uur ‘s avonds donker en dan moet je niet meer op straat komen.
Kortom lekker vroeg vertrokken en opzoek naar de ingang van het park. Dat verloopt prima en rond half acht reden we het park in. Eerst geheel registreren, zodat je in noodgevallen ook gebeld kan worden. De Big Five leven hier vrij en blij en bepalen onze vrijheid, Of te wel, je hebt geen vrijheid. Er zijn slechts enkele plaatsen waar je uit de auto mag, de rest verblijf je er in.
Als eerste komen we de giraffen tegen, statige beesten die heel vriendelijk kijken en toch indrukwekkend en groot overkomen. Dan volgt er een olifant die ons pad kruist. Oppassen dus, bijna paniek in de tent. De ramen moeten dicht en de afstand moet groot blijven. Minimaal twee dames in het gezelschap vinden het uiteindelijk toch maar erg spannend. Je wordt als zo'n beest een beetje kwaad wil zo op z'n kan gelegd met z'n slurf ... Nu heeft zo'n mooi beest een perfect geheugen, dus zal hij zich mij niet herinneren, En ..... onze Mazda is vast nog niet eerder in het park geweest, er is dus geen reden te vrezen..... maar zo'n olifant is en blijft wel erg indrukwekkend .....
Weer een stukje verder ontmoeten we een aantal reusachtige neushoorns, verscholen vlak langs de weg tussen de bomen en struiken. We staan klaar om weg te rijden, ..... reken maar.. We zien deze dag veel dieren die je normaal alleen in een dierentuin tegenkomt. Wel een bijzondere ervaring, dat moet gezegd worden. Wat ook best wel indrukwekkend was, waren de ruim 50 gieren die boven ons hoofd zweefden en in een boom vlakbij zaten te wachten op hun dagelijkse maaltijd...
Verder allerlei soorten antilopen, herten, waterbokken, maar ook vele soorten als de koedoe, eland, wildebeest en veel apen in alle soorten en maten.
De buffel, behoort wel tot de big five, maar lijkt ogenschijnlijk, zeker op enige afstand, wel een vriendelijke grazer. De vogels kan ik verder eigenlijk niet benoemen, het zijn er vele. In allerlei grootte een kleuren, geweldig mooi.
Net voor het donker wordt rijden we nog een laatste loop. Hierin zitten enkele forse hellinkjes van zeker 25%. Onze Mazda haalt het wel, maar echt meer porry zit er niet in. Och eens wat peper geven ...
Op de terugweg wil de oudste dame in ons midden, haar raampje nog even dicht draaien. helaas lukt dat niet meer en het gehele mechanisme heeft de geest gegeven. Teruggekomen in de Bushbaby Lodge bellen we de 24-uur service van Aroundabout en er wordt keurig beloofd dat we morgen worden teruggebeld.
De dag wordt afgesloten met een heerlijke warme maaltijd,door dames vervaardigd, in combinatie met een heerlijk glaasje wijn uit South Africa. Morgenochtend wachten we op een telefoontje van ......
Tot dan en een hartelijke groet, Jan
Wisseling van auto.
We hadden al afgesproken dat we vandaag rustig aan zouden doen. Dus hebben we uitgeslapen tot een uurtje of zeven, daarna heerlijk gerelaxt. Tenslotte wachten we op een telefoontje en dan kunnen we [na tienen] de omgeving bezoeken. Het blijft erg stil .... Na tienen zelf maar even gebeld en ik krijg een antwoordapparaat, Weer even later nogmaals en uiteindelijk wordt gemeld dat de auto vanmiddag wel wordt geruild. Maar dat is natuurlijk geen 10.00 AM. We worden nog teruggebeld en rond een uur of 11.00 wordt duidelijk dat er gen auto beschikbaar is, maar ...... we worden wel gebeld, ze werken er aan. Weer even later. We hebben een auto en 'ik ga hem wassen' en 'ik kom naar jullie toe' wordt er gezegd. Hoopgevend mag je zeggen. Rond 16.00 uur zullen we er zijn. Weer even later, ik ga vertrekken en rond 17.00 uur komen we de auto ruilen. Uitstekend natuurlijk. Weer even later wordt er gebeld, en weer gebeld en nog een keer gebeld, maar de verbinding is te slecht om te kunnen verstaan wat er wordt gezegd. Nu is mijn gehoor ook niet alles, maar de lijn wordt steeds weer verbroken. Wel werd me duidelijk dat ze het telefoonnummer van Bushbaby willen hebben, maar dat heb ik natuurlijk gisteren ook al verteld. Geen contact meer gehad dus wordt het afwachten wat er gaat gebeuren. Inmiddels is het 16.00 uur en we gaan het zien ... We zijn tenslotte in Afrika!.
Ondertussen zijn we natuurlijk niet stil blijven zitten. Op zoek naar de handicrafts, gallery en museum van Ilala Weavers. Een zeer bekende shop voor deze artikelen. Nu verteld de Lonely Planet dat deze is te vinden langs de N2, maar het blijkt vanaf deze hoofdweg toch nog 10 km verder te liggen, door het dorp Hluhluwe heen.
Zoals eerder verteld zijn binnenkort de verkiezingen. Er was een grote manifestatie waar veel ANC aanhangers met allerlei attributen, vlaggen, toeters enz op af zijn gekomen. Een drukte van belang. Wij zijn de plaatselijke Spar wezen bezoeken en hebben wat lekkere koeken gekocht als lunch. De Spar is uit het Nederlandse straatbeeld praktisch verdwenen, maar je komt het deze keten in het buitenland nog veel tegen.
Overigens was het bij Ilala prima vertoeven en was er een heel aardige indruk van het Zululeven op te snuiven. Achter de winkel en het museum woont nu het personeel, samen met de diverse werkers die nog souvenirs ter plaatse maken. Je gaat dan gelijk minimaal 100 jaar terug in de tijd...
Drakensbergen.
Een stralende dag, beter dan gisteren. Toen viel het er af en toe met bakken uit .... Rond een uur of vijf kwamen twee man sterk aanrijden met een nieuwe Nissan stationwagon. Even de formaliteiten regelen en daarna vertrokken ze weer richting Durban. De auto is iets smaller, maar alles past er gelukkig [met veel moeite] in!!.
Eerst rijden we via de N2 naar Durban en daarna via de vallei van de 1000 heuvels richting Pietermaritzburg. Zo kunnen de beide dames ook hun werkplaats van de afgelopen maanden laten zien. Dit ziet er overigens [aan de buitenkant] veel beter uit dan het is in Durban. Dat was het helemaal niets!!!. Daar kan je je niet op een gezonde manier buiten begeven, anders dan in een auto met meerdere personen. Het blijft wennen aan die gedachte.
Wij zijn natuurlijk even de waterval wezen bekijken. Deze vinden we in Howick, daarna zijn we door gereden naar Underberg, via de 617 richting de Drakensbergen. Heel aparte bergen eigenlijk, zie je als je daar naar toe rijdt. Net hele grote molshopen, met daartussen heel veel townships, eindeloos veel dorpjes, noem het maar nederzettingen, verspreid over het gehele landschap. Vergelijkbaar met wat we uit de lucht hebben gezien, alleen rijden we er nu tussendoor.
Vanuit Underberg nog een kilometer of 15 over een dirt weg naar de Sani Pass. Aangekomen in dit backpackershostel is het redelijk druk, alsof het midden in de vakantie is. Veel mensen uit Australië en Nieuw Zeeland, maar ook Duitsers, Fransen en Belgen. Een drukte van belang.
Morgen gaan we met een 4x4 over de Sani Pass naar Lesotho. De papieren voor visa kunnen we vandaag al gereed maken. Hopelijk is het weer ook dan weer goed.
Voor nu is het mooi geweest. Maak er allemaal zelf ook maar iets moois van...
Lesotho.
Stralend weer als we rond een uur of zes opstaan, om te kunnen genieten van het begin van een nieuwe dag. De zon is zojuist opgegaan en komt zo dadelijk boven de bergen uit. Mooie felle paarse en oranje kleuren.
Rond negen uur verzamelen we bij de ingang van de Sani Lodge. Twee 4x4 voertuigen staan klaar. We zijn met z'n elven en verdelen ons over de 2 auto's. De reis kan beginnen. Omdat E & A deze 'beklimming' al in december hebben gemaakt en daaraan nog een paar dagen met een trektocht per paard hebben gemaakt, gaan ze vandaag niet mee.
Onderweg wordt door onze gids voor vandaag [Ian] en de andere driver de hele historie verteld. De weg was tot 1952 zo'n meter breed en werd vaak door ossenkarren en ezels gebruikt met name om mohairwol en andere producten vanuit Lesotho naar de handelsplaats net 'boven' onze Lodge gebracht om vandaar door de Afrikaners naar Underberg te vervoeren en verhandeld te worden.
In 1952 tot 1956 is de weg verbreed naar twee en halve meter, geheel met de hand uitgevoerd en dit over een lengte van 17 kilometer. Een enorme prestatie waar een voorbeeld aan kan worden genomen. De onverharde weg vanaf Underberg wordt nu sinds 3 jaar verbreed, met 400 werkers en 10-tallen Caterpillar en wel 50 grote vrachtauto's die stenen transporteren. Zoals het er nu uitziet gaat dit nog wel 10 jaar duren en de lengte is 'maar' 11 kilometer.
De route start als een highway volgens Ian. Een weg die al aardig wat keien in het wegdek heeft. Met een gewone auto is de weg al bijna niet meer te rijden ....
De laatste 12 kilometer gaat stijl omhoog en is echt een avontuur. Ian verteld dat je veel passen kan rijden, maar al je dan thuis komt, weet je de naam al bijna niet meer te herinneren. Dat is bij de Sani Pass anders! Hij krijgt gelijk.
Overigens is het zo dat deze route nu ook gebruikt wordt door de taxibusjes, overigens ook 4x4 aangedreven, maat helemaal volgepropt met mensen. Het is de goedkoopste manier om in Zuid-Afrika te reizen, maar of dit veilig is? Alhoewel, niemand kan zich verroeren in zo‘n busje, dus ook geen zakken rollen .... De tocht duurt toch al gauw anderhalf uur in de snelste uitvoering, met weinig tegenliggers. In het weekend gaan er al snel 100 auto's per uur de berg of en af.
Beneden aan de berg is de SA douane. Vooral ook goed je gezicht laten zien. Boven op de berg moet ja de visa invullen en weer stempelen. Een heel gedoe om later op de dag dit weer in omgekeerde volgorde te doen. We mogen vooral geen foto's maken van het kantoortje van de 'immigratie' ha ha. Spectaculaire stijgingen, heerlijk hobbelen achterin de 4x4.
Onderweg stoppen we regelmatig voor een boeiend verhaal, bijvoorbeeld over de smokkelaars van marihuana die hier het pad oversteken. Ze komen uit Lesotho en de route is nog zichtbaar is. Omdat er een breed 'niemandsland' is tussen de grensposten is dit goed te doen. Wij [de Dutchman, volgens Ian, weten er alles van] want Nederland staat zelf hier bekend om het drugsgebruik, het drugsbeleid en het vrij verkrijgen van drugs. Overigens .... alleen bij de grensposten kom je een hekwerk tegen en verder helemaal nergens!! Wat let je als je geld wilt verdienen.
Marihuana, wordt veel gebruikt als middel tegen pijn in plaats van morfine. Het werkt veel beter, langer en gelijkmatiger. Dus volledig medisch verantwoord ... In beide gevallen overigens beter als je het niet nodig hebt ..
Nadat de pass is 'genomen' komen we op een plateau, waarop Lesotho is gelegen. Het diepste punt van dit land ligt op ruim 1800 meter. Ruim 85% van het aantal inwoners woont op 15% van het landoppervlak, het laagste meest vlakke deel van het land.
We rijden nog een uurtje door en komen bij de hoogste bergen, ruim 3280 meter boven zeeniveau. We krijgen een heerlijk lunchpakket, genieten van het uitzicht en klimmen nog een stukje tijdens de wandeling. Daarna rijden we terug via een klein dorpje, waar de gewoonten van het land en de taal nog eens uit de doeken wordt gedaan. Helaas lukt het niet om de geleerde woorden op te schrijven ...... We nemen afscheid van de jonge vrouw waar we op bezoek zijn. Ze is 24 jaar en heeft nu reeds 7 kinderen. Er is in dit land geen criminaliteit en geen honger. De mensen zijn blij en lachen, ze ogen heel gelukkig, maar er is ook in dit land één groot probleem en dat is Aids en het volgende grote probleem is Aids en daarna Aids enz. enz. enz. Een onmenselijk groot sociaal en cultureel probleem waar niemand echt een oplossing voor heeft.
Na deze leerzame lessen rijden we kort voordat we aan de afdaling beginnen, nog naar de hoogst gelegen Pub in Africa op 2800 meter plus NAP. We genieten van een geweldig uitzicht, wat bergamotten en een heerlijke coca cola. Deze drank kom je in elk Afrikaans land tegen. Juist op dit moment krijg ik een sms van degene die mij juist over deze plaats heeft verteld. Heel apart.
De afdaling is zo mogelijk nog spectaculairder. Met de inmiddels laagstaande zon op de achtergrond rijden we zonder bijzondere tussenstops weer terg naar het hostel. Uiteraard om wel de nodige stempels voor heetpaspoort op te halen bij de controles.
Een mooie, leerzame dag met fraaie uitzichten. Een heel bijzonder tocht met de complimenten voor Ian.
Toen we vertrokken konden we kiezen uit een goede auto en een goede driver. We hebben het prima getroffen deze dag, met letterlijk geen wolkje aan de lucht! Geweldig.
Ik hoop nu snel een Internet verbinding te kunnen vinden. Met wat geluk gaat dat morgen gebeuren, want dan rijden we naar de East Coast. Inmiddels is het Woensdag 15 april en zijn we al een week onderweg en naar we nu gaan vinden: 'een prachtig land'. En volgens ons boekje coast to coast is er Internetverbinding aanwezig. Nu moet het alleen nog werken ..... Maar daarover later weer meer.Tot een volgend moment. Jan
Naar de East Coast.
Vandaag maar eens lekker uitgeslapen, wat betekent een uurtje of zeven a half acht op. Het was al een drukte van belang van mensen die weer naar Lesotho gaan, voor korte of langere tijd. We hebben een paar pauzes gemaakt en een leuke farm bezocht om wat lekkers te kopen. Ook op de reis terug richting Durban hebben we nog een korte stop gemaakt in Howick. De waterval was er nog! De souvenir winkels ook .... Alles weer gelukt en op zoek naar ons nieuwe hostel [[Blue Sky Mining backpackers and Lodge]
We hebben het gevonden, in ieder geval dankzij de GPS en de fraaie digitale kaart van South Africa die er op is gezet. Het is een echt strandhostel, maar de omgeving is nog zo onveilig dat je eigenlijk niet even naar het strand kan lopen. Dat is wel wennen hoor! Er zijn nog aardig wat mensen op bezoek in het hostel wat deze keer betekent dat de bar en de muziek goed te horen zijn, dat is wel gezellig maar wel weer even wennen na de rust die we gewend waren.
Nadat we vanmiddag aankwamen hebben we een poging ondernomen om nog even naar het strand te gaan. Het is bijna vijf uur. Er was niemand, het gehele strand helemaal leeg en nog met een temperatuur van bijna 30 graden, met een stralend blauwe lucht, was het een aangename [strand]dag. Op straat in het dorp was het druk, met name bij de winkels maar richting het strand lopend wordt het steeds stiller. Dan nog onder het spoor door lopen, door een tunneltje heen en dan kom je op een grote lege parkeerplaats. Eigenlijk moet je dan niet meer daar zijn. Morgen gaan we het elders proberen.
Het Internet is niet echt goed werkbaar, ook kan ik m'n usb stick niet lezen dus deze verhalen niet uploaden. Nog maar even geduld denk ik maar. Ik ga me nu een beetje zorgen maken wanneer het nu wel gaat lukken. Houd moed, wij doen het kalm aan en houden het hoofd koel. [We hebben namelijk deze keer airco op de kamer ....... wat een luxe!!].
Voor nu is dit belangrijkste. Welterusten beste medereizigers, voor anderen werk ze en succes met andere leuke dingen, voor nu ..... of op een later moment te lezen krijgt. Misschien .... ooit.
Groet vanuit een Warner Beach een kustplaats circa 30 km ten zuiden van Durban.
Strand.
Er wordt ons verteld dat we beter naar een strand kunnen gaan in het centrum van Warner, dat een kilometertje hier vandaan. Na dat ik uitgebreid heb geprobeerd om via mijn laptop op Internet te komen, en dit uiteindelijk niet is gelukt, zijn we naar het strand gegaan. Met de auto, dat is veiliger volgens de beheerders van het hostel. Als we op de parkeerplaats komen zit de parkeerwachter al op ons te wachten. Helaas heeft hij geen benen en slecht één goede arm. Hij zit in een rolstoel en verteld dat hij zorgt voor een veilige parkeerplaats. We bedanken hem vast bijvoorbaad en zullen hem belonen als we vertrekken. Twee tot vijf ZAR is wel het maximum tarief voor dit werk. Meer is ongewenst omdat dit de markt verpes... voor de Afrikaners zelf.
Er staat een stevige bries vanaf zee, de golven zijn hoog. Op de vloedlijn is een soort zwembad gemaakt waar er geen stroming staat, maar wel zeewater naar binnen en naar buiten stroomt. Buiten dit bad mag je niet in zee zwemmen of snorkelen. Dit snorkelen is wel erg jammer, want de kust van af hier naar het noorden is magnifiek mbt vissen en koralen. Het zij zo. Je kan niet alles hebben.
Er zijn wel enkele kitesurfers actief. De kust en de golven staan zeer bekend door de enorm hoge golven die hier kunnen optreden. Wij vinden ze nu al spectaculair.
Na gezandstraald te zijn vertrekken we weer, na de parkeerwachter vriendelijk bedankt te hebben, naar ons Hostel. ‘s Avonds eten we in Zanzie Bar, een plaatselijke lokaliteit, waar we heerlijk eten. In de avond is het druk in het hostel, de plaatselijke 'drumclub' komt oefenen in de tuin en de bar wordt ook [erg] druk bezocht. We kunnen de slaap pas laat vatten, Morgen gaan we naar Port St. John, een uurtje of vijf rijden en zijn zeer benieuwd wat ons daar staat te wachten.
Voor nu een zeer vriendelijke groet uit Zululand. Jan
AMS-FRA-JHB-DRB
AMS-FRA-JHB-DRB ....I
Inmiddels zijn we al weer enkele dagen onderweg ..... Maar we gaan nog even terug naar ons vertrek. De reis is prima verlopen. We waren heerlijk op tijd op Schiphol [bedankt Max!], geen files. Het inchecken verliep eveneens perfect. Geen gezeur over de juiste naam op de reisdocumenten, dus Alie mag ook mee! Na het inchecken nog even op z'n Nederlands 4 koffie en een appeltaart genuttigd. Dat blijft schrikken .... € 22,- en nog een aanbieding ook. Maar goed, je mag niet anders beginnen. Afscheid genomen en wij op naar de paspoortcontrole, ook dat verloopt soepeltjes. De mevrouw van de douane wilde van mij alles hebben, tot m'n broekriem, laptop en m'n schoenen, fototoestel, SD-kaartjes toe. Nu keek ze erg streng dus het ik niet geprobeerd tegen te sputteren een voldaan aan al haar wensen. Zo ben ik natuurlijk..... Bij de toegang tot de gate, nogmaals boardingpas, paspoort en Alie mocht ook nu weer mee. In het vliegtuig van Schiphol naar Frankfurt. Het was super vol, de handbagage kon niet in de rekken en stond overal onder de stoelen. Het was bewolkt toen we vertrokken, maar in Frankfurt was het prima weer met lekkere opklaringen. Vanuit de lucht is het natuurlijk een prachtig gezicht om door de wolken heen te vliegen. Het lijkt soms op een Arctisch landschap, met sneeuw en ijsbergen. Alleen dit al maakt vliegen leuk.
Als voorzorg heb ik toch maar de bekende earplugs ingedaan om te voorkomen dat bij het afdalen de oren pijn gaan doen. Of dit helpt? Voorlopig heb ik nog geen last gehad.
Soms denk ik dat dit het enige is wat ik nog weet van een vlucht, ongeveer 30 jaar geleden ...... noem dat maar gerust een traumatische ervaring. Daarna heb ik nooit meer gevlogen, maar een pijn dat het heeft gedaan .....
Goed in Frankfurt was er geen gate meer vrij, dus landen we ergens buiten de gewone terminals. Er wachtte een bus die ons naar het hoofdgebouw bracht. Nu op zoek naar B45. We hadden maar een klein uurtje en juist op tijd weer door alle controles heen, konden we snel een zitplaats vinden. Deze keer vlogen we met een Airbus A340/600. Een gigantisch toestel. We zaten vlakbij de pantry, dus konden we ruiken wat we gingen eten. De afzuiger en de motoren maakten een stevig lawaai de zodat dat de muziek en de spraak bij de film [de nieuwste James Bond-film] maar net was te horen. We zijn goed verzorgt, hebben kort een beetje geslapen en rond een uur of half acht zijn we geland in Johannesburg. Op het beeldscherm konden we vluchtinformatie goed volgen. De reisafstand was 8800 kilometer en we vlogen op ruim 12 km hoogte, met een snelheid van ruim 900 km/h. buiten was het koud, - 55?C.
Zo dat waren de statistieken voor de liefhebber. In Johannesburg, een door de paspoortcontrole en weer de tas opzoeken. Dan moet je wel bij de juiste band gaan staan, want anders duurt het lang voor dat je de tassen vindt. Daarna, langs de douane [hoe we dat gedaan hebben weet ik nog steeds niet], maar het ging wel snel. Uiteraard kwamen we snel onze hulp tegen en die wees de weg naar de juiste balie om weer in te checken voor de binnenlandse vlucht SA537 naar Durban. Keurig op tijd, nog 10 minuten...... Maar weer door de paspoort en weer alles in een bakkie en door de scanner. We waren op tijd bij de gate D1. He hé, dat was rennen. Maar er was wel een Gate D1, maar geen vlucht naar Durban? Al weg? Even vragen, neen je moet gewoon gaan zitten, dan komt alles goed. Neen dus. We moeten naar D2, naar is de juiste vlucht, maar niet de juiste tijd en niet het juiste vluchtnummer. Nu vinden we dat helemaal niet erg, want als we maar in Durban komen, wat maakt het uit met welke vlucht. Met een half uurtje vertraging zijn we vertrokken. Het was fantastisch weer. De mooie schapenwolkjes geven leuke schaduwen op een licht glooiend landschap. Een fantastisch uitzicht vanaf zo‘n 3 km hoogte! Je ziet ontzettend veel huisjes verspreid over het landschap. Als je in de buurt van Durban komt is dit landschap vullend. Een kompleet mierennest lijkt het wel. Helaas wonen hier de armste mensen van het land, maar dan wel enkele miljoenen....
We landen na een klein uurtje vliegen op de relatief kleine luchthaven. En daar .... ja zeker, hier hebben we lang naar uitgezien, na een hele lange periode staan onze beide meiden te wachten. Even lekker knuffelen natuurlijk. Ze zagen er geweldig uit.
Annelies heeft haar lange haren in breads laten vlechten in de community in Pietermaritzburg. [slechts 5 uur werk met 2 personen]. Ze zag er zo geweldig uit, dat moet even gezegd worden. Het heeft even geduurd, maar dan heb je wel wat. Helaas kan het er maar een paar weken in blijven zitten. Het is niet zo best voor je eigen haar. Er wordt in die vlechten veel 'nephaar' gebruikt. Dit zie je bij heel veel meiden met lange gevlochten haren.
Vanaf het vliegveld eerst de auto op gehaald, het is een Mazda 5 geworden, een fraaie auto, maar al de bagage overigens maar net in past. Dat wordt straks wat bij de terugreis ...
De auto wordt gecontroleerd op alle kleine en grote butsen, schrammen en deukjes, want als je bij het inleveren er andere zaken gevonden worden is het 'kassa'.
Bij de Pick ‘n Pay, enkele boodschappen gedaan en daarna rijden via de N2 naar het noorden naar onze eerste overnachtingplaats in Eshowe. We vinden de backpackers Zululand snel. Achter het George Hotel. Daar eten en drinken we en genieten van het samenzijn.
Overigens betalen we nu voor een diner van 4 personen, net zoveel als de koffie met ... op Schiphol.
Groet en tot een volgend moment,
Jan
Van idee naar werkelijkheid
Toen het idee om naar Zuid-Afrika te gaan werkelijkheid werd begon de motor te draaien, eerst langzaam, maar uiteindelijk draaide de machine op volle toeren. Je vraagt hier, je informeert daar. Gaan we reizen, of gaan we trekken. Dit behoeft misschien enige toelichting. Het doet me namelijk denken aan de principiële keuze die gemaakt is voorafgaand aan het reorganisatie traject waar we op dit moment middenin zitten… maar dat vergeten we vanaf nu direct weer …
Kies je voor een vast uitgestippelde route met vaste markeringsplaatsen. Een soort georganiseerde trip waarbij veel vooraf vast staat, dan ben je aan het reizen of ……. Kies je voor wat meer onzekerheid, dan ga je trekken. Dat weet je natuurlijk wel waar je heen wilt, maar de manier waarop je er gaat komen staat niet vast. Een doel hebben blijft belangrijk!. Het is keuze die vrijheid geeft, ontwikkelingen op je af laat komen, een besluit neemt en weer verder gaat. Ook kiezen blijft belangrijk.
Omdat we gaan naar een land waar we eigenlijk niet zoveel van af weten. Je, zeker in de beginfase nog alles wil en moet onderzoeken, hebben we uiteindelijk besloten maar twee zaken vast te leggen. De keuze is gemaakt, we gaan trekken.
Omdat reizen een grotere zekerheid geeft dan trekken maar minder flexibel is en niets menselijk ons vreemd is, blijft het wel
opletten, je komt snel in de verleiding…. Het zal uiteindelijk met een afwisseling worden van het een en het ander.
Eerst maar eens gekeken op het Intranet. De verwarring die daarna ontstond was groot. Een zodanig enorme hoeveelheid informatie dat ik me eerst maar eens ben gaan verdiepen wat volgens de vele reisorganisaties nu de plaatsen zijn waar ze alle toeristen naar toe willen slepen. Dat willen wij misschien ook wel zien, maar dan zonder die massa’s mensen. Of zijn die er gewoon niet? Vergelijken we het met de attracties en het toerisme zoals je die in het “westen” tegen komt? Ook daar eerst maar eens wat onderzoek naar doen. Nu dat blijkt wel mee te vallen, die drukte is minimaal en in de tijd die wij gaan is het zomerseizoen al ver voorbij. Het is dan midden in de herfst.
Dus gestart bij een reisbureau en alle folders opgehaald waar het woord “Afrika”in voorkomt. Weer een paar weken werk. Gaan we
naar de kust, naar de bergen, gaan we voor de game drives, de natuur reservaten, de afgelegen gebieden waar de stammen nog leven. Hoe komen we er, huren we camper of een auto?. Vergeten we Cape
Town niet en Robbeneiland? Of ….. gaan we gewoon zien wat we tegenkomen? Wel jammer natuurlijk als je ergens langsrijdt en er later achter komt dat je toch iets moois gemist hebt. Tja, dus toch wat
voorwerk doen en vooral ook luisteren en ........ lezen, veel lezen.
Kan je overal wel [veilig] komen? Wie er eerder is geweest, kan het antwoord geven. Maar daarover later nog wat meer. Dus ….. bij het reisbureau komen we niet veel verder al hoewel die mij wel een vluchtplan en een bijpassende prijs geven. Daarna werd het even stil in huize rusteloos, maar niet voor lang.
Omdat structuur toch wel enige houvast geeft, hebben we eerst alle belangrijke plaatsen maar eens op een rijtje gezet en gegroepeerd naar gebied en later weer in een volgorde gezet. Zo ontstaat een voorlopige [voor mij logische] route. Wat heen en weer gemaild naar de dames in Durban en dan worden de contouren van de trip zichtbaar. De eerste kennismaking zal zijn met KwaZulu Natal, Eshowe en Hluhluwe om daarna via het voormalige Transkei [Eastern Cape], de Drakensbergen, af te zakken naar de Western Cape en daarna via de Karoo, naar Cape Town te trekken. Natuurlijk wordt de bloemenroute, dewijnroute niet vergeten. Een lekker glaasje wijn uit Zuid Afrika is natuurlijk wel heel gezellig. Als er nog wat tijd is, proberen we ook nog langs de Atlantische oceaan naar het noorden [Cederberg] te gaan, maar of dat lukt ….. Dan zijn we al weer heel wat weekjes verder.. wie weet.
Maar eerst maar eens zorgen dat we een ticket krijgen met de juiste aansluitingen. We willen in ieder geval niet midden in de nacht in Johannesburg aankomen. We starten op Schiphol, vandaar naar Frankfurt, overstappen en dan de nachtvlucht naar Johannesburg. Daar aangekomen in de morgen nog een overstap via een locale vlucht naar Durban. Het ziet er op papier logisch uit, het is bij elkaar toch een uurtje of veertien vliegen. Of de praktijk hieraan gelijk is, zal mogelijk in een volgend verhaal duidelijk worden. Wordt het stil ….. geen paniek, dat zijn we aan het trekken en hebben gewoon geen verbinding met het Internet, even geen zin of geen tijd en kan een verhaal gewoon even niet geplaatst worden. Die onzekerheid duurt hooguit zo’n week of vijf en kan achteraf er altijd nog wat, in goed Nederlands, “ge-up-load” worden. Maar dat is een scenario waar voorlopig niet vanuit wordt gegaan. Geen bericht .... goed bericht!.
De vluchten die we hebben geboekt via Internet en bevestigd hebben verlopen prima. Het is nog wel even spannend of de tenaamstelling op de instapkaart/tickets en de vermelding op de paspoorten correct is. Het is gecheckt bij de maatschappij, het moet goed zijn, maar …… ik heb nog een paar procentjes twijfel. Ik houd in zo’n situatie eigenlijk van wat meer zekerheid. Ok we weten het binnenkort.
De tweede keuze was om van thuis uit een auto te huren. Omdat we toch met vier volwassenen rondtrekken en daarbij ook over evenredige tas – koffer – souvenir ruimte moeten beschikken lag de keuze voor een camper voor de hand. Een vrachtauto zou nog handiger zijn …. “Velen” gaven het advies dat de eerste keuze geen verstandige zou zijn. Te opvallend, te gevaarlijk. Omdat we ook niet beter weten, wordt dit advies gewoon opgevolgd. Soms luister ik [zelfs ik] gewoon naar een advies. Blijft de gedachte of dit nu ook werkelijk zo is, maar ja … daar kom je nooit helemaal achter en dat laten we hopelijk zo. Ik blijft het wel een erg leuke optie vinden. Misschien later nog eens?? Wie .. ??
De meiden hebben diverse keren een auto gehuurd via AroundaboutCars, met een heel goede ervaring. Het e-mail contact verloopt plezierig, snel en correct. Dus is de huur van een auto snel geregeld. Nu moet alleen alle bagage nog in het autootje passen, want het lijkt er op dat de maximale kilogrammetjes mee moeten en in een andere samenstelling weer mee terug moeten ….
Dat is ongeveer zo het enige wat we hebben vastgelegd in combinatie met een route. Nu heb ik uit betrouwbare bron vernomen dat de
gebieden en plaatsen die op het lijstje staan zeker de moeite waard zijn. Heel erg leuk om juist in de voorbereiding mensen te spreken die je er vaak met zeer enthousiasme je van alles vertellen en
laten zien. Ik had dat al eerder geschreven, maar het geeft gewoon een heel fijn gevoel en net wat meer zekerheid in een traject waarin we je gaat trekken. Bedankt! Inmiddels ga ik me realiseren
dat de tijd om dit deel van de wereld te kort gaat zijn. Maar ja misschien wordt het nog wat met een campertje ..... [later]...
Nu dit waren de voorbereidingen, de plannen, de geschiedenis en wat ontwikkelingen in de politiek, mbt de verkiezingen. We zijn er
klaar voor en willen nu ook gelijk vertrekken. Bepakt en voorzien van de nodige boeken, waaronder in ieder geval de Loneley Planet, kan het van start gaan. Uiteraard met de camera, voldoende
geheugenkaartjes en batterijen en ….. nog veel meer, waaronder een geweldige zin….. O ja, volgens Dolf past ook Zuid-Afrika in een rugzak.Is het leuk?
Alle “meereizenden” en wie nog aan het werk is - of juist weer gaat starten - lieve groeten, tot een later moment. [en meiden ..... tot snel!!]
Jan
De geschiedenis
Zuid-Afrika heeft een zeer ingewikkeld verleden. Het land waar de mensheid werd geboren vocht zich de afgelopen eeuwen door een zee van oorlogen, opstanden en bezetters heen. Vanaf de komst van de eerste zeevaarders tot de afschaffing van de apartheid in de jaren ’90 was rust nooit een garantie. Het l and werd keer op keer verdeeld, meningen waren altijd en overal verdeeld en de mensen werden verdeeld.Zwart en wit, boer of niet-boer, Afrikaners tegenover het inheemse volk. Met de komst van Nelson Mandela keerde enige rust terug. Hoe zal de regenboognatie verder geschiedenis schrijven?
Prehistorie
Samen met andere fossiele vondsten die zijn gedaan in Zuid- en Oost-Afrika, denken paleontologen dat de oorsprong van de mensheid in Afrika ligt. Werktuigen die gevonden zijn tonen aan dat de mens zich in Afrika ook verder heeft ontwikkeld. Toch heeft het prehistorische tijdperk in Zuid-Afrika ongeveer 1500 jaar langer geduurd dan in Europa.
In het Laat Steentijdperk leefden bevolkingsgroepen, zoals de Pygmeeën, San en Khoikhoi. Prehistorische kunst is teruggevonden in de vorm van 10.000 jaar oude rotsschilderingen. In Zuid-Afrika is vandaag de dag veel kunst uit de oudheid terug te vinden, waaronder in het Transvaal Museum in Pretoria. Het IJzertijdperk brak pas zo’n twee eeuwen geleden aan in Zuid-Afrika. Door de landbouw kwamen er grote veranderingen in de voedselvoorziening tot stand. Er ontstond langzaam een meer complexe samenleving.
Zeevaarders en kolonisten
In de 17e eeuw volgden vele Nederlandse schepen van de VOC. Ze gebruikten deze nederzetting in de punt van Zuid-Afrika als rustplaats. Tot in de 17e eeuw breidde de nederzetting zich langzaam uit. Niet alleen Nederlanders kwamen naar Zuid-Afrika, maar ook Duitsers, Franse hugenoten en Schotten.
De oorspronkelijke bewoners van het land, het San-volk, werden langzaam verdreven of vermoord tijdens oorlogen met de nieuwkomers. Nederlandse boerengezinnen kwamen wegens goede omstandigheden naar
Zuid-Afrika en vestigden zich in de Kaap. Er werden arbeidskrachten als slaven uit West-Afrika en Indonesië gehaald.
In 1707 telde de handelsvestiging 1779 inwoners die bij elkaar 1107 slaven in dienst hadden. Vanuit de mengeling met Nederlanders, Duitsers en Fransen ontstond het ‘Afrikaner volk’. Er ontstonden
conflicten met het inheemse volk, waaronder de Khoisan. De uitbreidingsdrang van de Europeanen was de voornaamste reden hiervan.
De Khoisan vluchtte naar de Kaapkolonie. De kolonisten breidden zich verder richting het oosten uit, waardoor oorlogen ontstonden met het Xhosa-volk. Vijftig jaar na het ontstaan van de kolonie
kwam de gouverneur van de Kaap, W.A. van der Stel, onder vuur te liggen. De Afrikaners eisten namelijk meer zelfbestuur.
Dit voorstel van het ‘Afrikaner volk’ werd afgewezen door de VOC en later in 1784 ook door de Staten-Generaal. Teleurgesteld door deze afwijzing plaatsten de Afrikaners zich onder een
onafhankelijke eigen constitutie, direct onder het gezag van de Nederlandse Republiek. De VOC begon sterk af te zwakken en verdween in 1791 zelfs voorgoed uit Zuid-Afrika…
Britten aan de macht
Voor wat betreft de veroveringen van de Kaap was het tussen 1795 en 1806 erg onrustig in Zuid-Afrika. In 1795 kwamen de Britten naar de punt van Afrika om te voorkomen dat het land
in handen zou vallen van de Fransen. In 1797 kwamen de Britten aan de macht in de Kaap. Dit duurde enkele jaren tot het bestuur in 1803 werd overgenomen door de Nederlanders. De Britten lieten het
hier niet bij zitten en heroverde het gebied in 1806 weer. Ditmaal bleven ze wel in Zuid-Afrika.
Deze ontevreden boeren worden Voortrekkers genoemd en de verhuizing naar het binnenland heet ‘De Grote Trek’. Niet overal hadden deze Voortrekkers succes. Toen ze Natal probeerde te veroveren werden ze weggejaagd door een leger van Zoeloes.
In 1838 hadden de Zoeloes minder succes toen ze overwonnen werden tijdens de bekende Slag bij de Bloedrivier. Het Zoeloeleger stond onder leiding van Dingaan. Hij was de broer en moordenaar van Shaka. Deze laatste was een zeer belangrijke man. Shaka Zulu was leider van de Zoeloes en had een bijzonder goed strategisch inzicht. Pas een tijd later werd het gehele Zoeloe-rijk overwonnen door de Britten. Halverwege de 19e eeuw kwamen veel Britten naar Zuid-Afrika om daar een (nieuw) bestaan op te bouwen.
Boerenoorlogen
De vondst van diamanten in de Kaap en goud in het oosten van het land zorgde voor een massale volksverhuizing. Tevens was de vondst van deze ‘schatten’ de basis voor de Zuid-Afrikaanse economie. De
Britten wilden de exploitatie hiervan naar zich toe trekken en dwongen de Boerenrepublieken om deel te nemen aan een Britse confederatie. De Boeren in Zuid-Afrika wilden de Britse overheersing
voorkomen en kwamen in opstand.
In 1880 vond de eerste Boerenoorlog plaats. De leiding was in handen van Paul Kruger (het bekendste national park van Zuid-Afrika draagt zijn naam). De Britten werden verslagen tijdens de Slag om
Majuba Hill en Paul Kruger werd president van Transvaal. Deze staat was ooit eerder in handen van de boeren, maar werd later heroverd door de Britten.
De overwinning hadden de Boeren mede te danken aan hun goed gecamoufleerde kaki uniformen. De Britten met hun helderrode uniformen maakten geen schein van kans. De Britten verloren steeds meer
gezag en probeerden opnieuw om de macht van de Boeren in Transvaal omver te werpen. Deze zogehete ‘Jameson’s Raid’, onder leiding van de Brit Jameson, mislukte in 1895, en niet zo’n beetje
ook.
Helemaal aan het einde van de 19e eeuw behaalde de Britten dan eindelijk een succes tegen de Boeren in Zuid-Afrika. Ze verklaarden hen de oorlog (de tweede Boerenoorlog) en na hevig verzet kwam
niet alleen Transvaal, maar ook Oranje Vrijstaat, onder Brits gezag. Ondanks een beperkte mate van zelfbestuur dat aan de Boeren werd gegeven, vertrok Paul Kruger naar Nederland.
Vredesverdrag
De Britten wonnen uiteindelijk door een grotere troepenmacht, terwijl de Boeren met hun guerrilla-techniek en een enorme kennis van het gebied een moeilijke tegenstander waren. Boerderijen werden
verbrand, waardoor de wanhopige Boeren dorpen gingen aanvallen om aan voedsel te komen. Een bijkomend effect was dat het beeld ten opzichte van de Boeren hierdoor alsmaar negatiever werd.
Voor veel Afrikaners (de mengeling van Nederlanders, Duitsers en Fransen) was de maat vol. Ze zagen in dat de Boerennatie er nooit zou komen en tekende in 1902 een vredesverdrag met de Britten in
Pretoria. De Britten kregen door het ‘Verdrag van Vereniging’ macht over alle Zuid-Afrikaanse republieken.
Ze probeerden de Boerenbevolking onder hen te krijgen door het Engels verplicht te stellen op scholen. Deze maatregel werkte averechts en de woede van de Boeren werd groter. De Nederlandse taal
werd in deze tijd wettelijk vastgelegd en kreeg een bijzondere status in Zuid-Afrika. Daarnaast kreeg de zwarte bevolking alleen stemrecht in de Kaapkolonie.
Zuid-Afrika baas in eigen huis
In 1910 werden Transvaal, de Kaapkolonie, Oranje Vrijstaat en Natal verenigd en was de Unie van Zuid-Afrika een feit. De leiding kwam in handen van Louis Botha, de eerste premier van het land. De
unie werd een Britse kolonie. De positie van niet-blanken Zuid-Afrikanen werd steeds slechter. Ze mochten zich niet zomaar overal vestigen.
Botha en Jan Smuts richtte de Suid Afrikaanse Partij (SAP) op. Deze bleef tot 1924 bestaan tot de nationalist Jan Hertzog de touwtjes in handen kreeg. Onder hem werd het Afrikaans officieel de
tweede taal van het land. Zijn hoofddoelen waren onder andere om de blanken tegen de niet-blanken te beschermen en de Afrikaners tegen de Britten.
Toen het erg slecht ging met de wereldeconomie werd ook Zuid-Afrika getroffen. Jan Hertzog was genoodzaakt om een coalitieregering te vormen met Jan Smuts. De Suid Afrikaanse Party vormde samen met de Nasionale Partij van Hertzog de Verenigde Partij. Zuid-Afrika kreeg alle macht in eigen hand toen in 1934 de ‘Status Act’ en de ‘Seals Act’ werden ondertekend.
Apartheid
Na de Tweede Wereldoorlog kwam de Verenigde Partij met een aantal wetsvoorstellen die sterk in het nadeel van de niet-blanke bevolking was. De leider D.F. Malan kreeg veel steun van de blanke
bevolking en won in 1948 de verkiezingen. Hiermee begon het apartheidsbeleid in Zuid-Afrika. Malan wilde de verschillende bevolkingsgroepen in aparte gebieden laten leven. Hij streefde er wel voor
dat deze groepen hun eigen identiteit zouden behouden.
In 1955 werd door het Congres of People (allerlei protestorganisaties tegen de apartheid) een manifest aangenomen waarin stond dat Zuid-Afrika van ‘iedereen’ was. Dit betekende dat de politieke macht onder alle bevolkingsgroepen verdeeld zou moeten worden. Dit manifest werd het Vrijheidsmanifest genoemd en werd nagestreefd door het ANC, een partij die op kwam voor de zwarte bevolking.
Onder de opvolgers van Malan (Johannes Strijdom en Hendrik Verwoerd) werd de positie van de blanken steeds sterker in Zuid-Afrika. Het beleid om geen zwarte vertegenwoordigers meer in de regering
te hebben, werd voortgezet. In 1961 werd Zuid-Afrika helemaal onafhankelijk en de republiek Zuid-Afrika was een feit.
Geweld
In dat jaar vond er een tragedie plaats dat bekend staat onder de naam ‘Sharpeville’. Tijdens een demonstratie van zwarten tegen de pasjeswetten werden 69 mensen doodgeschoten, waaronder vrouwen en
kinderen. De toenmalige president Hendrik Verwoerd verbood het ANC en PAC (het PAC was een splintergroep van het ANC) en 3,5 milljoen zwarten werden hun huizen uitgezet en verbannen naar speciaal
ingerichte ‘thuislanden’.
Dit was een poging om de apartheid minder racistisch te laten lijken, maar de meeste mensen wisten wel beter. Voor het ANC en het PAC was dit de reden om over te gaan op gewelddadige acties tegen
de regering. Omdat belangrijke zwarte leiders in 1964 tot levenslange gevangenisstraffen werden veroordeeld, verzwakte de oppositie tegen het apartheidsbeleid van de blanken in Zuid-Afrika.
Een van de gevangenen die later wereldberoemd werd als het symbool van het verzet tegen de apartheid was Nelson Mandela. Een paar jaar later werd Hendrik Verwoerd vermoord. In het begin van de
jaren ’70 liet de zwarte oppositie weer van zich horen. Dit gebeurde onder andere door de oprichting van de Black Consciousness Movement van Steve Bikko. Deze strijder tegen de apartheid werd in
1977 vermoord door de politie.
Een jaar eerder vond erook een grote tragedie plaats. Er vielen meer dan 1000 doden in Soweto tijdens een demonstratie van leerlingen tegen het verplicht stellen van het Afrikaans op scholen. Een
foto van een dodelijk geraakte zwarte leerling van 13 jaarschokte de wereld.
Steve Biko
In 1969 werd hij aanvoerder van de studentenpartij de South African Student's Organisation. De SASO was een politieke partij die zich inzette voor de 'black consciousness'.
Vlak voor het uitbreken van de burgeroorlog in 1976 kreeg Steve Biko een spreekverbod. Hij werd opgepakt en stierf na 26 dagen gevangenschap in Port Elisabeth. De officiële doodsoorzaak was
hongerstaking. Niemand geloofde dit, aangezien dit al het twintigste sterfgeval was op korte tijd in deze gevangenis.
Uit onderzoek jaren later bleek dat Biko zo ernstig is gemarteld dat de politie hem naar het ziekenhuis in Pretoria moest brengen. Hij stierf daar uiteindelijk aan een ernstige hersenbeschadiging.
Het nieuws over zijn dood ging de wereld rond en maakte hem een martelaar bij de Zwarte bevolking. Je kunt het graf van Steve Biko bezoeken op het Ginsberg kerkhof net buiten King William's Town.
Afschaffing van de apartheid
In deze tijd stierven veel apartheidsstrijders in de gevangenis of ze ‘verdwenen’ spoorloos. Halverwege de jaren ’80 kwam de leider van de Nasionale Partij, Pieter Willem Botha, aan de macht. Hij ontving uit binnen- en buitenland veel kritiek met zijn apartheidsbeleid.
Begin 1989 trok Botha zich om gezondheidsredenen terug en werd Frederik Willem de Klerk de nieuwe leider van de Nasionale Partij. In tegenstelling tot zijn voorganger Botha, zag hij in dat er geen toekomst zat in een racistisch regime dat voor apartheid was.
In 1990 vond een historisch moment plaats; Nelson Mandela werd na 27 jaar gevangenschap vrijgelaten en het gezicht van de anti-apartheidsstrijd was voor iedereen zichtbaar. Het ANC en PAC werden weer gelegaliseerd en allerlei discriminerende wetten werden afgeschaft. De allerlaatste apartheidswet, de Wet op de Persoonsregistratie, werd in 1991 voorgoed in de prullenbak gegooid.
Nelson Mandela
Deze dappere woorden zijn meer dan veertig jaar geleden uitgesproken door Nelson Mandela tijdens het Rivona proces. De wereldberoemde strijder tegen apartheid werd veroordeeld tot levenslang. Na meer dan een kwarteeuw in de gevangenis kwam hij terug. De meest beruchte gevangene van het land was nog even strijdvaardig als daarvoor en schopte het tot president van Zuid-Afrika.
Rolihlahla
Nelson Rolihlahla Mandela werd geboren op 18 juli 1918 in een klein dorpje in de Transkei. Profetisch of niet...de naam Rolihlahla betekent lastpak. De jonge Nelson had een rustige jeugd op de boerderij ver weg van elke vorm van politiek. Maar toen zijn vader stierf kwam hij onder toezicht van de regent van de Thembu-stam. Geïnspireerd door de al dan niet politieke problemen die de regent moest oplossen, besloot de jonge Mandela dat hij rechten ging studeren.
Tijdens zijn studie protesteerde hij met klasgenoten tegen de blanke overheersing. Maar pas toen hij in Johannesburg ging werken voor een klein advocatenkantoor leerde hij de echte ongelijkheid
kennen. Hij was uit zijn vertrouwde omgeving gevlucht voor een gearrangeerd huwelijk. Nu stond hij ineens alleen in een koude stad waarin het leven van een zwarte man of vrouw niks waard was. In
plaats van zich te schikken in deze situatie, besloot Mandela dat hij zelf actief wilde strijden tegen de Apartheid.
Terwijl het hele land borrelde van opgekropte woede, koos de jonge Mandela voor de minst agressieve manier om zijn stem te laten horen; de politiek. Hij sloot zich aan bij de jeugdbeweging van het
African National Congress (ANC). Deze partij ijverde voor gelijke kansen tussen blank en zwart. Enkele partijpunten waren; een volledig burgerschap van de zwarte-afrikanen en gratis
onderwijs.
De non-agressieve houding van het ANC kon echter niet verhinderen dat de spanningen tussen blank en zwart bleven oplopen. In maart 1960 werd de hele wereld dan ook opgeschrokken door de slachting
van Sharpville. In het township Sharpville kwamen 5.000 ongewapende zwart-afrikaanse demonstranten neus aan neus te staan met 300 blanke politieangenten. Uit angst begon de politie in het wilde weg
te schieten. Meer dan 180 mensen raakten gewond, 69 mensen stierven.
Veroordeeld
Het ANC werd verboden en de oorspronkelijk vredige doelstellingen van Nelson Mandela kregen door alle tegenslagen een donker kantje. Zoals de meeste ANC-leden moest hij onderduiken. Maar dit
belette hem niet om zijn protesten voort te zetten. Hij startte met de militaire zijvleugel van het ANC; de Umkhonto we Sizwe. In 1962 kreeg de politie hem te pakken en werd hij veroodeeld tot vijf
jaar celstraf.
Slechts enkele maanden later werd het Umkhonto we Sizwe opgerold en stond Mandela wederom in de rechtbank. Dit keer werden hij en zijn kompanen beschuldigd van het plannen van een militaire coop.
Nelson Mandela ontkende dit niet ook al liep hij grote kans op de strop. Hij werd veroordeeld tot levenslang maar zijn bezielende getuigenis maakte hem wereldberoemd.
Nelson Mandela zat liefst twintig jaar gevangen op Robbeneiland, het gevangeniseiland vlakbij Kaapstad. Daarna verbeef hij nog acht jaar in de Pollsmoor gevangenis. Ondanks bijna dertig jaar in
gevangenschap weigerde hij zichzelf te zien als een slachtoffer.
Op Robbeneiland zette hij zelfs een heus educatiesysteem op. In de spaarzame uurtjes vrij studeerde hij en zijn lotgenoten economie, wiskunde of geschiedenis. Velen van hun hadden een redelijke
opleiding gevolgd en waren maar al te bereid hun kennis door te geven aan de medegevangenen.
In februari 1990 kwam hij vrij na hard onderhandelen met president F.W. De Klerk. Mandela was in de jaren van zijn afwezigheid alleen maar beroemder geworden in Zuid-Afrika. Het verbod op ANC werd eveneens opgeheven en Mandela ging verder met zijn grote doel als nooit tevoren. Met een engelengeduld en veel wijsheid wist hij zijn vroegere volgelingen weer te overtuigen. In 1991 werd hij de kopman van het ANC.
Democratisch Zuid-Afrika
In 1993 ontving Nelson Mandela, samen met de Klerk, de Nobelprijs voor de vrede. Dit vanwege alle inspanningen die de mannen hadden gedaan om tot een zwarte meerderheidregering te komen, die ook
voor de blanken acceptabel zou zijn. In datzelfde jaar werd afgesproken dat een regering van nationale eenheid het land tenminste tot het einde van de eeuwwisseling zou moeten besturen.
Een jaar later had Zuid-Afrika haar eerste democratische verkiezingen. In 1994 kon iedereen, zwart en wit, voor het eerst in de geschiedenis van het land naar de stembus. Met een meerderheid van 62% van de stemmen won de ANC en Nelson Mandela werd de eerste zwarte president van Zuid-Afrika. Hij werd ondersteund door zijn twee vice-presidenten Frederik Willem de Klerk en Thabo Mbeki.
Nelson Mandela stond voor een enorme taak, aangezien het land weer moest worden opgebouwd. Hij zorgde er onder andere voor dat de gezondheidszorg en het onderwijs verbeterde. Ook werden er onder zijn bestuur een miljoen huizen gebouwd binnen een periode van vijf jaar. Zuid-Afrika ‘telde’ weer mee. Zo werden sancties verbroken die door andere landen waren opgelegd tijdens het apartheidsregime.
De handelsboycot werd opgeheven, waardoor allerlei merken weer verkrijgbaar waren binnen de grenzen van Zuid-Afrika. Het land sloot zich aan bij een aantal internationale organisaties, waaronder de
VN. Ook op sportief gebied deed Zuid-Afrika weer mee; 24 juni 1995, is de historie in gegaan als de dag waarop Nelson Mandela heel Zuid-Afrika, zwart en blank, achter zich wist te krijgen.
Rugby was voor de blanke bevolking een soort tweede religie. Het Zuid-Afrikaanse team, dat volledig uit blanke spelers bestond, stond altijd hoog in de wereldranglijst. Ze werden echter geboycot
door de internationale rugbygemeenschap, die het niet eens was met de apartheid in het land. Na afschaffing van de apartheid besloot Mandela het wereldkampioenschap rugby naar Zuid-Afrika te halen.
Door zijn inzet en enthousiasme stond het hele volk, zowel de zwarten als de blanken, als één man achter de Springboks, het Zuid-Afrikaanse team, dat nipt de wereldtitel binnen wist te slepen. Deze
overwinning was er een voor Mandela, het rugbyteam en de rest van Zuid-Afrika: 'One Team, One Nation'.
Obstakels
De jaren ’90 werden in Zuid-Afrika gekenmerkt door een aantal schandalen. Dominee Allen Boesak, een belangrijk persoon binnen de ANC en kandidaat-ambassadeur bij de VN, trok zich terug nadat hij
beschuldigt was van fraude. Ook Winnie Mandela kwam in opspraak wegens financiële schandalen, beschuldiging van betrokkenheid bij moorden en doordat ze gevoelige uitspraken deed tegenover het
regeringsbeleid.
In 1994 werd een commissie in het leven geroepen die de misdrijven uit het apartheidsverleden boven water moest brengen. Deze Waarheids- en Verzoeningscommisie stond onder leiding van de
aartsbisschop Desmond Tutu. Daders konden strafvervolging voorkomen als zij open en eerlijk voor de commissie konden verschijnen.
In 1999 nam Thabo Mbeki het presidentschap over van Nelson Mandela. Onder Mbeki groeide de economie verder. Nelson Mandela leidt sinds zijn aftreden een redelijk teruggetrokken bestaan in zijn
geboorteplaats Qunu in Transkei.
Maar, tot vandaag de dag zijn er nog altijd obstakels die Zuid-Afrika maar moeilijk om ver kan werpen. Door de criminaliteit in grote steden als Johannesburg en de groeiende AIDS-problematiek is
veiligheid nog steeds een begrip dat onder vuur ligt in Zuid-Afrika. Ook zullen in het nieuwe Zuid-Afrika alle bevolkingsgroepen met elkaar moeten leren samenleven; groepen die elkaar een lange
tijd als tegenstanders ofonderdrukkers hebben gekend.
Rainbow Nation
Het verleden kan niet ongedaan worden gemaakt. De Afrikaners zijn nog lang niet vergeten hoe hun voorouders hebben geleden in de concentratiekampen van de Britten, de zwarten en kleurlingen zijn
niet vergeten hoe zij van hun grond werden verdreven en hoe hen beetje bij beetje al hun rechten én hun menselijke waardigheid werden ontnomen. En iedereen, zowel blank als zwart als kleurling,
moet leren omgaan met dat gruwelijk stuk verleden dat Apartheid heette.
Een behoorlijk leven voor iedereen is tegenwoordig de grootste prioriteit voor Zuid-Afrika. Daar wordt aan gewerkt door àlle bevolkingsgroepen. Er is sprake van een zogenaamde Afrikaanse
Renaissance: gebaseerd op het uiteenlopende en fascinerende culturele erfgoed ondergaathet landeen proces van wederzijds respect tussen alle aanwezige culturen.
De bevolkingwordt zich steeds bewuster van het feit dat het een multicultureel land is en de diverse bevolkingsgroepen niet naast elkaar maar mét elkaar zullen moeten samenleven. Zuid-Afrika noemt
zich vandaag de dag met trots de ‘Rainbow Nation’: een land waarin alle culturen zich thuis voelen en elkaar met respect behandelen.
Zoals Nelson Mandela ooit zei: 'Het valt niet mee om verbitterd te blijven als men bezig is met opbouwende dingen.'
Zuid-Afrika houdt 22 april 2009 verkiezingen
Zuid-Afrika houdt op 22 april parlementsverkiezingen. Dat heeft interim-president Kgalema Motlanthe gezegd. Het worden de vierde verkiezingen sinds er in 1994 een eind kwam aan de apartheid.
Verwacht wordt dat het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) zal winnen, maar dat zijn meerderheid zal slinken door het overlopen van een deel van de kiezers naar een partij die zich van het ANC
afscheidde toen Thabo Mbeki als president werd afgezet.
Motlanthe zal waarschijn lijk worden opgevolgd door Jacob Zuma. De ANC-leider kan nu niet tot president worden gekozen omdat hij niet in het parlement zit. Ondanks corruptiebeschuldigingen geniet
Zuma grote populariteit in het ANC.
PIETERMARITZBURG - De kans dat Jacob Zuma, de leider van het African National Front (ANC), volgend jaar zijn aartsrivaal Thabo Mbeki opvolgt als president van Zuid-Afrika, is fors toegenomen.
Een rechter in het Hooggerechtshof in Pietermaritzburg verwierp gisteren de aanklachten wegens fraude en corruptie tegen Zuma. Volgens rechter Chris Nicholson zijn de aanklachten niet meer of
minder dan een politiek complot tegen de ANC-leider. ''Het riekt naar Kafka,'' zei Nicholson.
''Dit is een overwinning voor de democratie,'' zei Zuma na de uitspraak tegen een jubelende massa aanhangers voor het gerechtsgebouw. ''Het is een overwinning voor ons rechtssysteem.'' En
vervolgens gaf hij toe aan de roep van de menigte om het oude antiapartheidslied te zingen dat zijn handelsmerk is geworden, Umshini wami, 'Breng mij m'n machinepistool'.
De aanklachten tegen Zuma werden oorspronkelijk in oktober 2005 ingediend, vier maanden nadat hij door Mbeki was ontslagen als vicepresident. Dat ontslag volgde op de veroordeling van een naaste
medewerker van Zuma wegens het uitlokken tot omkoping van zijn chef door een Franse wapenfabrikant.
In september 2006 strandde de rechtszaak tegen Zuma op juridisch-technische onvolkomenheden. Maar de aanklacht werd opnieuw ingediend in december 2007, enkele dagen nadat Zuma Mbeki had verslagen
in de bittere strijd om het partijleiderschap van het ANC.
''Dit is een les dat we ons nooit rustig moeten houden wanneer degenen die aan de macht zijn de wet schenden,'' zei Zuma veelbetekenend.
De leider van de grootste vakbond in Zuid-Afrika, Zwelinzima Vavi, was nog duidelijker: ''De rechter heeft vandaag vernietigende dingen gezegd over het staatshoofd Thabo Mbeki,'' zei de
secretaris-generaal van Cosatu. Op 22 april 2009 zijn er presidentsverkiezingen. Mbeki kan grondwettelijk na twee ambtstermijnen dan geen kandidaat meer zijn. Maar de weinig populaire president
gunt Zuma het hoogste ambt niet en zou, indien de strafvervolging tegen zijn rivaal was doorgegaan, ongetwijfeld een eigen kandidaat naar voren hebben geschoven.
Die kans lijkt nu verkeken. Zuma is onmetelijk populair onder de arme zwarte Zuid-Afrikanen. Zijn aanhang had al gedreigd Zuid-Afrika onregeerbaar te maken als hun held zou worden veroordeeld.
Leiders van de invloedrijke jeugdliga van het ANC riepen de afgelopen weken om het hardst dat zij 'zouden doden en sterven voor Zuma'.
De rechter zei gisteren dat het de openbare aanklagers vrijstaat opnieuw een aanklacht tegen Zuma in te dienen, mits zij daarbij de juiste weg bewandelen.
Maar de kans daarop is gering. Het parlement, waarin het ANC een allesoverheersende positie inneemt, bereidt wetgeving voor om de positie van de openbare aanklagers te kortwieken. Het ANC beschouwt
het ontslag van strafvervolging van zijn leider als een eerherstel.
Volgens betrouwbare bronnen in Pietermaritzburg wordt het spannend. Wij gaan er in ieder geval voor zorgen dat we uit de buurt zijn van de grote steden van KwaZulu Natal waar veel aanhangers van
het ANC wonen en zoeken onze rust in de omgeving van de Olifanten.
JOHANNESBURG - De voormalige Zuid-Afrikaanse president Nelson Mandela heeft zich tijdens een partijbijeenkomst van het Afrikaans Nationaal Congres achter ANC-leider Jacob Zuma geschaard. Dat
heeft het ANC zondag bekendgemaakt.De steun van Mandela aan Zuma wordt gezien als een enorme opsteker ... 15 februari 2009
Rond de datum van de 22e zijn wij waarschijnlijk in de omgeving van het Addo elephants Park, ten westen van Port Elisabeth aan de East Coast.
Hopelijk blijft het rustig en wordt er gezamenlijk aan het nieuwe Zuid-Afrika gewerkt.
Tot zover het laatste 'nieuws' rondom de komende verkiezingen in Zuid-Afrika.
Een eerste beschouwing …..….
Op een dag als vandaag, als de regen met bakken uit de hemel komt, denk je was ik maar met 'vakantie'.
Heerlijk in de zon, wat onderuit gezakt in een gemakkelijke stoel, je benen op de tafel, buiten, met het zicht op de bergen [met sneeuw op de toppen natuurlijk] en een heerlijk glaasje ….
Natuurlijk ga je er dan wel vanuit dat het in de vakantie mooi, droog en aangenaam weer is. Dat is natuurlijk niet zo, maar je verteld je zelf dat dit wel zo is…
Waarom vertel ik dit. Ik heb lang gedacht dat Afrika, ook Zuid-Afrika een land van droogte is. Maar dat blijkt zeker niet overal, zo te zijn.
Als ik de berichten lees, dan blijkt toch dat met name in de zomer er heel veel regen valt in het gebied van Kwazulu Natal en dan met name het gebied tussen de Indische Oceaan en Lesotho, het Drakensgebergte. Dit geeft natuurlijk prachtige groene landschappen, mogelijkheden voor landbouw, maar natuurlijk ook weer overlast.
Zo zijn er nog veel, veel meer oordelen en vooroordelen over een land met enorme verschillen, in cultuur, natuur, in kleur en eigenlijk in alles.
De reisgids die ik deze week heb meegekregen begint met een treffende omschrijving: “Een Wereld in een Land”. Door Nelson Mandela nog verbijzonderd door de naam Regenboognatie mee te geven. Bedenk het maar, alles komt voor in dit land!
We hebben besloten, zo rond het eind van vorig jaar, om op bezoek te gaan in het land waar onze beide dochters al bijna een jaar wonen en werken. We willen, samen met hun, iets meer gaan begrijpen van het land, de mensen, de cultuur enz. Dat gaat natuurlijk nu een onmogelijke taak worden.
Hoe meer ik hoor en lees, hoe meer ik besef dat het slecht een zeer klein deel gaat worden. Maar ….. het is altijd meer dan thuis blijven zitten en je mening laten bepalen door het dagelijkse “nieuws” in kranten en journaals waar alleen maar over crisis wordt gesproken.
Maar, we willen natuurlijk juist ook naar dit deel van de wereld om samen het land te gaan verkennen.
Een eerste ervaring bij de voorbereiding: je ontmoet mensen die elk vanuit verschillende invalshoek, vertellen over het land. Daar heeft natuurlijk iedereen zijn eigen ervaring en gevoel bij. Gesproken met mensen die al mooie reizen hebben gemaakt, waar veel onderzoek wordt gedaan en studies zijn verricht. Het land waarmee vanuit onze omgeving zakelijke relaties worden onderhouden, een land waar veel vrijwilligers worden gevraagd en gaan werken. Een land waar veel problemen zijn met aids enz enz. Zo ontmoet je mensen om nooit meer te vergeten, met prachtige en soms ook trieste verhalen. Verhalen die ook herinneringen oproepen. Het is natuurlijk ook geweldig dit mee te maken. [bedankt Joyce, door de foto’s ben ik nog enthousiaster geworden!!].
Natuurlijk zijn er ook verhalen over criminaliteit, moord en diefstal, gevaar en veel meer zaken die serieus spelen. Vaak ook verhalen van mensen die er niet zijn geweest en verhalen van gehoord hebben en vooroordelen. Het i soms zo fijn om verhalen te vertellen goe fout het ging ..... Uiteraard gelden daar heel andere regels, normen en waarden. Dat geldt voor elk land! We zullen daar in het bijzonder, in ons gedrag, in onze manier van leven en reizen, rekening mee houden. Je hebt het niet alleen zelf in de hand. Het geeft natuurlijk wel iets meer spanning dan een vakantie aan de Franse zuidkust of in een caravan op de Veluwe, maar dat heeft ook wel wat. Het is een bewuste keuze en we zullen de [cultuur]schok [moeten] ondergaan. Een uitdaging!
Tot een volgende keer,
Jan